วิมล....
ฉันเดินไปเดินมาอยู่ในห้องรับรองแขกซึ่งมีคุณอลิซ เตวิชกับนัทอยู่เป็นเพื่อนคือตอนนี้ฉันไม่รุ้ว่าข้างในห้องการ์ดเป็นยังไงบ้างเพราะไม่มีใครยอมให้ฉันเข้าไปเลย บอกตามตรงว่าฉันเป็นห่วงคุณมาร์ชมากเขาไม่รู้ว่าพ่อแม่ฉันร้ายขนาดไหน
"วิมลเธอหยุดเดินซักทีได้ไหมวะ ฉันเวียนหัวอยากจะอ้วกอยู่แล้ว"
"มลขอโทษค่ะ"
"เตนายจะไปว่าวิมลทำไม ไม่เห็นเหรอว่าวิมลกำลังไม่สบายใจอ่ะไหนจะเป็นห่วงทั้งพี่มาร์ชทั้งพ่อทั้งแม่"
"โอ่ยยจะห่วงทำไมพ่อแม่พันนั้น ตัดหางปล่อยวัดไปเถอะ"
"นายก็พูดง่ายเนอะ"
"วิมลเธอไม่ต้องห่วงหรอกฉันคิดว่าสามีเธอจัดการได้อยู่แล้ว เธอทำใจให้สบายอย่าคิดมาก" นัทปลอบใจฉันแล้วยิ้มให้
"ขอบคุณนะนัทที่ปลอบใจเราให้เรารู้สบายใจขึ้น"
"นี่เธอหาว่าฉันพูดไม่ดีทำให้เธอไม่สบายใจงั้นสิน่าน้อยใจว่ะ อุตส่าห์ช่วยมาตั้งแต่ต้นตั้งแต่เ้ขาโรงพยาบาลจนทำให้มีผัว" เตวิชนั่งดมยาดมไปบ่นไปแต่ฉันก็ไม่ได้ถือสาหาความดข
