สามปีต่อมา....
เตวิช....
ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งเพื่อมาารับลูกสาวสุดที่รักของผมนั่นก็คือน้องต้นรักนั่นเอง
"ปะป๊าขาาา ปะป๊ามารับแล้วววว" เสียงน้องต้นรักลูกสาววัยสี่ขวบวิ่งมาหาผมทันทีเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาหาแกที่สนามเด็กเล่น
"น้องต้นรักอย่าวิ่งนะคะเดี๋ยวหกล้มนะคะ" เป็นเสียงของผู้หญิงคนนึงที่วิ่งตามน้องต้นรักออกมา ดูจากชุดฟอร์มที่ใส่คงจะเป็นคุณครูคนใหม่เพราะผมไม่คุ้นหน้าเลย
"น้องจะรีบไปหาปะป๊าค่าาา"
"เดี๋ยวครูเจนจุงมือไปนะคะ"
"ไม่ต้องค่าน้องเดินเองได้" ผมยืนกอดอกมองลูกสาวที่กำลังพยายามวิ่งมาหาผมแต่ถูกคุณครูคนใหม่จับแขนเอาไว้
"สวัสดีค่ะคุณเตใช่มั้ยคะ" ผมไม่แปลกใจหรอกนะที่คนตรงหน้ารู้จักชื่อของผมเพราะโรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนที่ป๊ากับม๊าผมสร้างเพื่อหลานๆ ของท่านโดยมีผมเป็นผู้บริหาร
"ครับ"
"ฉันเป็นคุณครูคนใหม่นะคะชื่อเจนค่ะ" คุณครูเจนยื่นมืออกมาเพื่อจะจับมือผมแต่ผมไ
