บทที่ 6 ให้เธอเป็นเจ้าสาวแทนฉัน 2

1294 คำ

หญิงสาวเปราะบางที่นั่งอยู่บนรถเข็นคลี่ยิ้มหวานให้เจษณะ ทำราวไม่เห็นเธอกับรดิศที่ยืนอยู่ด้วย ยิ่งไม่สนใจรังสีทะมึนและกลิ่นอายการต่อสู้ที่คละคลุ้งอยู่ในอากาศ หล่อนยืดตัวอย่างผ่าเผย อวดผ้าชีฟองสีขาวเนื้อบางเบาที่ถูกออกแบบตัดเย็บเป็นชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์งดงาม ขับให้อมลฉวีดูอ่อนหวาน มีเสน่ห์สวยละมุนตาไปทั้งตัว ผมของหล่อนถูกมวยถักเป็นเปียคาดผม ประดับดอกไม้เล็กๆ และโบว์ที่ดูอย่างไรก็เหมือนผ้าคลุมผมเจ้าสาว ดูเผินๆ แล้วออราจับมากกว่าเธอที่เป็นคู่หมั้นของเจษณะเสียอีก ราวกับว่าอมลฉวีต่างหากที่เป็นเจ้าสาวตัวจริงในวันนี้ ไม่ใช่เธอ “ยินดีด้วยนะหลิน วันนี้เธอสวยมาก” อมลฉวีเอ่ยอย่างจริงใจ ในแววตามีแต่ความชื่นชม ลัลล์นลินยิ้มเยาะ “ไม่สวยเท่าเธอหรอก” “เจษเป็นคนเลือกให้ฉันน่ะ” อมลฉวียิ้มเอียงอาย แต่ปากที่ตอบราวกับอดใจรอที่จะพูดคำพวกนี้ให้เธอฟังไม่ไหว ลัลล์นลินปรายตามองไปยังเจษณะ ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อผุดรอยยิ้มเย็นชาขึ้น เสียดสีเขาอยู่เงียบๆ โดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า... อมลฉวีตั้งใจเลือกชุดนี้เพื่อมาข่มเธอโดยเฉพาะ! แต่หล่อนเป็นแค่ลูกพ่อบ้านและแม่ครัว ถึงเงินเดือนที่นี่จะสูงมากกว่าที่อื่นหลายเท่า ก็ใช่ว่าจะซื้อชุดดีไซน์หรูหราราคาแพงระดับนี้ได้ ถ้าไม่มีใครบางคนเป็นป๋าเปย์! นี่เขาเลิกคิดแค้นเธอไมได้สักวันเลยหรือ? แม้แต่ในวันหมั้นเจษณะก็ยังไม่ละเว้นที่จะสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอ จงใจร่วมมือกับคนรักฉีกหน้าเธอ ทำให้เธออับอายและรู้ซึ้งถึงความรักของพวกเขาที่มีให้แก่กัน คล้ายดังว่าถึงตัวจะไกล แต่ใจทั้งคู่เชื่อมถึงกันตลอด ไม่มีใครแทรกกลางระหว่างพวกเขาได้ ถึงแม้เธอจะเป็นคู่หมั้นออกหน้าออกตา แต่ก็เป็นได้แค่ ‘ของปลอม’ เท่านั้น “นี่ถ้าไม่รู้มาก่อน ฉันคงนึกว่าเธอเป็นเจ้าสาวตัวจริงของนายเจษซะอีก” รดิศมองอมลฉวียิ้มๆ ไม่ทิ้งโอกาสกระพือเชื้อไฟให้ดังที่หล่อนต้องการ เจษณะขมวดคิ้วแน่น บอกไม่ถูกว่าไม่ชอบสายตาของลัลล์นลินหรือคำพูดของรดิศมากกว่ากัน... เห็นสายตาเยาะเย้ยของเธอแล้ว เขาได้แต่กัดฟันด้วยความโมโหแกมตัดพ้อ ลัลล์นลินนึกว่าเขาเป็นคนอย่างไรกัน วันนี้เป็นวันสำคัญของเขากับเธอ... เขาจะทำเรื่องที่น่าเกลียดและไม่ให้เกียรติคู่หมั้นของเขาได้อย่างไร? ตอนที่เห็นอมลฉวีสวมชุดนี้ เขาอึ้งจนพูดไม่ออก ใจนึกอยากจะปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่คนเลือกชุดนี้ให้หล่อน เขาเพียงได้ยินหล่อนบ่นด้วยความน้อยใจว่า คงไม่อาจเข้าร่วมพิธีเพื่ออวยพรพวกเขาได้ เพราะเป็นแค่ลูกคนใช้ ไม่มีชุดหรูดูดีที่จะใส่ เขาจึงใจดีสั่งให้ทางร้านนำชุดมาเผื่อให้อมลฉวีเลือก เพราะอย่างไรก็ต้องมาส่งชุดหมั้นของเขากับลัลล์นลินอยู่แล้ว เขาไม่คิดจริงๆ ว่าคนที่รู้ความและจิตใจดีอย่างอมลฉวีจะเลือกชุดที่ดูจะผิดกาลเทศะอย่างนี้ แต่พอสบสายตาเย็นชาที่ลัลล์นลินใช้ทิ่มแทงใจเขา เขาก็รู้ว่าป่วยการที่จะพูด อธิบายไปก็เท่านั้น มันต่างอะไรกับการแก้ตัวล่ะ... เงินก็เป็นเงินเขาที่ซื้อชุดนี้ให้อมลฉวี ชุดที่หล่อนใส่ก็เป็นเขาที่สั่งให้คนเอามาเอง ไม่ว่าอย่างไร จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม สุดท้ายก็คือเขาเองที่ทำร้ายความรู้สึกของลัลล์นลินโดยไม่รู้ตัว เขาพลาดเอง... เจษณะยืนนิ่งเงียบ สบตากับลัลล์นลินโดยไม่มีคำอุทธรณ์ มองแล้วเหมือนเป็นการยอมรับกลายๆ ทำให้รอยยิ้มของเธอยิ่งดูเย็นชาเหมือนมีแผ่นน้ำแข็งหนาเป็นฟุตเคลือบใบหน้าอยู่ “ฉันคิดว่าคุณควรจะให้อมลฉวีเป็นเจ้าสาวแทนฉันดีกว่านะคะ” ลัลล์นลินเอ่ยเยาะ สีหน้าเต็มไปด้วยการถากถาง ไม่รอให้ใครพูดอะไรต่อก็ก้าวขาออกไปทันที เธอไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งสิ้น หลังจากนี้ใครอยากจะทำอะไรก็เชิญ อยากจะชกกันก็ชก หรือควงกันออกสื่อก็ตามสบาย แต่เธอจะไม่ยอมเป็นตัวตลกให้พวกเขาหัวเราะเยาะอยู่ตรงนี้อีกแล้ว! พอหมดเรื่องสนุกๆ รดิศเองก็คร้านจะสนใจผู้หญิงเสแสร้งคนนี้แล้ว เขามองเจษณะแล้วกระตุกยิ้ม ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทางหนึ่ง ตอนนี้ลัลล์นลินกำลังอารมณ์ไม่ดี ไม่ใช่จังหวะเหมาะที่เขาจะคุยกับเธอ ต้องรอให้เธอใจเย็นกว่านี้อีกหน่อย เจษณะมองแผ่นหลังตรงตระหง่านของรดิศที่เดินจากไปอย่างยียวน เขาได้แต่หลับตาขบกรามแน่น ไม่มีโอกาสตอบโต้ได้เลย “ฉันทำอะไรผิดไป ทำให้หลินไม่พอใจอีกรึเปล่าคะเจษ ฉันขอโทษนะคะ ฉันไมได้ตั้งใจ” อมลฉวีก้มหน้าอย่างสำนึกผิด ริมฝีปากซีดเล็กน้อยและขนตาสั่นเบาๆ อย่างควบคุมความเสียใจไม่อยู่ ท่าทางเปราะบางอย่างนี้ ทุกครั้งที่เจษณะเห็น เขาจะทิ้งเหตุผลทุกอย่างแล้วปลอบโยนหล่อนเสมอ แต่ครั้งนี้พออมลฉวีเงยหน้าสบตาเขา หล่อนอึ้งอย่างคาดไม่ถึง เจษณะยิ้มอ่อนโยน ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดก็เดินตามหลังคู่หมั้นสาวออกไป เขากำลังโกรธ! อยู่ด้วยกันมานานนับสิบปี หล่อนรู้จักนิสัยใจคอของเขาเป็นอย่างดี เจษณะมักจะยิ้มทุกครั้งที่ไม่พอใจ ยิ่งโกรธมากเท่าไร รอยยิ้มก็ยิ่งอ่อนโยนมากขึ้นเท่านั้น อมลฉวีตัวแข็งทื่อ นี่เขาโกรธหล่อนเพราะลัลล์นลินงั้นหรือ? เป็นไปได้ยังไง... ทุกครั้งที่หล่อนเผชิญหน้ากับเธอ เขาไม่เคยเข้าข้างลัลล์นลินเลยสักครั้ง เขาออกหน้าปกป้องหล่อนเสมอมา ให้ความสำคัญกับหล่อนมากกว่าคนที่เป็นคู่หมั้นเสียด้วยซ้ำ และหล่อนก็มักจะใช้วิธีนี้เป็นหนามตำใจลัลล์นลินให้เจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา แต่ตอนนี้ ‘เสี้ยน’ กลับมาตำใจหล่อนแทน! จะมีสิ่งใดเจ็บปวดไปกว่านี้อีก... อมลฉวียกมือกุมหน้าอกที่บีบตัวแน่น สีหน้าบิดเบี้ยว มือที่จับพนักท้าวแขนรถเข็นกำแน่น กัดฟันข่มความเสียใจอย่างสุดกำลัง เธอมองแผ่นหลังองอาจผ่าเผยที่ค่อยๆ เคลื่อนห่างไกลออกไป ในแววตามีแต่ความคับแค้น ไม่เต็มใจและไม่ยินยอม หล่อนอยากตะโกนบอกเขาว่า... อย่าไป! ทว่าผู้ชายที่หล่อนรักก็เดินจากไปจนลับสายตา ไม่เหลียวมองกลับมาเลยสักนิด ไม่! ทุกอย่างจะต้องไม่จบแบบนี้ หล่อนพยายามแทบตายกว่าจะมีวันนี้ ใช้ทุกวิถีทางกว่าจะยื้อแย่งตัวเขา ยอมแลกสองขาเพื่อให้เขาหันมามองหล่อน ดึงความสนใจของเขามาอยู่ที่หล่อนได้ และต่อไปหล่อนก็จะอยู่ในหัวใจของเขา... หล่อนจะไม่ยอมให้ลัลล์นลินมาทำให้เจษณะไขว้เขวอีก ไม่มีวันยอมให้เขากลับไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกเป็นอันขาด เขาเป็นของหล่อน หล่อนต่างหากที่จะได้เป็นคนครอบครองหัวใจเขา ไม่ใช่ลัลล์นลิน!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more