พลันนั้นโซ่ก็นึกอะไรขึ้นได้
“หนูลืมของไว้กับพี่ จำได้หรือเปล่า”
“หืม อะไรคะ? ”
เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชั้นในสีชมพูหวานออกมาชูให้เธอเห็น ใบหน้าหวานแดงก่ำ คว้ามือหมายจะหยิบสิ่งนั้นคืนมา แต่เขากระตุกมือคืนกลับแล้วชูไว้เหนือศีรษะ เธอพยายามกระโดดยื้อแย่งแต่ก็หยิบไม่ถึงเพราะเขาตัวสูงกว่ามากนัก
“พี่โซ่ เอาของหนูคืนมานะ”
“ขอดี ๆ สิ แล้วพี่จะคืนให้ นี่อะไร มากระโดดดึ๋ง ๆ ทำตัวเป็นเด็กดื้อแย่งของคนอื่นไปได้” เขาเย้า เธอค้อนขวับเสียวงใหญ่
“ของคนอื่นที่ไหน นั่นมันชั้นในของหนูนะคะ”
“แต่มันอยู่กับพี่ตั้งหลายเดือนแล้วนะ อีกอย่างพี่ก็เอามากอดนอนทุกคืน บางทีก็ใช้มันชักว่าว มันก็เหมือนเป็นของพี่กลาย ๆ นั่นล่ะ” เธอหน้าแดงก่ำ
“คนบ้า โรคจิต!”
“ทำไม โรคจิตตรงไหน ก็พี่คิดถึงหนู พี่อยากหอมจะกอดหนูแต่ตอนนั้นมันเป็นไปไม่ได้ พี่ก็เลยเอาชั้นในหนูออกมาเป็นตัวแทน เพื่อจะกอด จะหอม จะจูบ จะเลีย...”
“พอแ
