รวมเรื่องสั้นแนวนอกใจสามี

แอบขย่มลำแฟนเก่า (ผัวไม่รู้)

รวมเรื่องสั้นแนวนอกใจสามี

ตอน แอบขย่มลำแฟนเก่า (ผัวไม่รู้)

แสงไฟสีขาวนวลจากหลอดฟลูออเรสเซนต์บนเพดาน ส่องสว่างทั่วห้องพักผู้ป่วยรวมขนาดกลางของโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดเล็กๆ นิหน่า พยาบาลสาววัยยี่สิบปลายๆ ผิวขาวละเอียด ดวงตากลมโตดูอ่อนโยน กำลังนั่งกระซิบกระซาบกับชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยริมหน้าต่าง

ห้องพักเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องช่วยหายใจเบาๆ จากเตียงข้างๆ และเสียงพลิกหน้ากระดาษของญาติผู้ป่วยที่นั่งเฝ้าไข้อยู่มุมห้อง ชายหนุ่มบนเตียงมีเฝือกสีขาวขนาดใหญ่ที่ขาข้างขวา ใบหน้าคมสันแต่ดูอ่อนเพลียเล็กน้อย

"จำได้ไหม ตอนที่เราไปเที่ยวทะเลด้วยกันครั้งแรกน่ะ" นิหน่าเอ่ยเสียงเบา มองใบหน้าของคนป่วยด้วยรอยยิ้มบางๆ

"จำได้สิ น้ำทะเลสวยมากเลยเนอะ" ชายหนุ่มยิ้มตอบ ดวงตาของเขาฉายแววความรู้สึกดีๆ ที่ไม่ได้คิดเกินเลย

ทั้งสองคุยกันถึงความทรงจำเก่าๆ สมัยที่ยังเป็นวัยรุ่น ความรักครั้งแรกที่สดใสและไร้เดียงสา แม้เวลาจะผ่านไปหลายปี แต่ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้กันก็ยังคงอยู่

"ปวดฉี่ไหม?" นิหน่าถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มขยับตัวเล็กน้อย

"นิดหน่อยน่ะ" ชายหนุ่มตอบ

นิหน่าลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่ว เดินไปยังโต๊ะข้างเตียง หยิบกระโถนพลาสติกสีขาวมา (มันเป็นกระโถนสำหรับผู้ชายนอนฉี่ได้ มีคอกระโถนยาวและโค้ง มีรูขนาดใหญ่สามารถสอดแท่งเอ็นเข้าไปแล้วฉี่ได้เลย)

"เดี๋ยวฉันช่วยนะ" นิหน่าเอ่ยด้วยความเต็มใจ ค่อยๆ เปิดผ้าห่มของคนป่วย แล้วเลื่อนกางเกงสีเขียวลงเล็กน้อย

เธอจับแท่งเอ็นที่ยังคงสงบนิ่งของแฟนเก่าอย่างนุ่มนวล ประคองมันบรรจงยัดใส่ปากกระโถนพลาสติกเย็นเยียบ

"ค่อยๆ นะ" นิหน่ากระซิบให้กำลังใจ

ชายหนุ่มเริ่มปัสสาวะ เสียงสายน้ำไหลลงกระโถนดังซ่าๆ เบาๆ ในความเงียบ นิหน่ามองใบหน้าของเขาด้วยความเป็นห่วง

เมื่อเสร็จกิจ นิหน่าค่อยๆ ดึงกระโถนออก ทว่าในมือเรียวเล็กของเธอกลับรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง แท่งเอ็นที่เคยสงบนิ่งบัดนี้กลับแข็งขืนขึ้นมาอย่างช้าๆ ความอุ่นร้อนแผ่ซ่านมาสู่ฝ่ามือของเธอ

นิหน่าเงยหน้ามองคนป่วย ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก แขนขาสั่นไปหมด

ชายหนุ่มมองเธอด้วยใบหน้าที่เจ็บปวดเล็กน้อย "ขอโทษนะหน่า ผมไม่ได้คิดอะไรจริงๆ มันแข็งเอง"

นิหน่าตกใจ รีบชักมือออกจากแท่งเอ็นที่เริ่มแข็งจนแทบปริ ทว่าแฟนเก่าก็ไวเท่าความคิด เขารีบคว้าข้อมือน้อยๆ ของเธอไว้ แล้วดึงกลับไปกุมกำแท่งลำที่บัดนี้ชี้โด่ราวกับเสาธง เขาค่อยๆ บังคับมือเธอให้กำรูดลำยาวขึ้นลงช้าๆ

สวบ! สวบ!เสียงเนื้อเสียดสีกันเบาๆกับมือน้อยๆ ในความเงียบของวอร์ดยามกลางดึก

"ไม่ดีนะ ฉันแต่งงานแล้ว" นิหน่าบ่นเสียงแผ่วเบา พยายามดึงมือออก แต่แรงของแฟนเก่ากลับแข็งแรงกว่าที่คิด

"ช่วยหน่อยนะนิหน่า มันรู้สึกดี แล้วมันทำให้ผมลืมเจ็บขาด้วย" แฟนเก่าอ้อนวอน ดวงตาของเขาน่าสงสาร

นิหน่าส่ายหน้าเบาๆ แต่ก็ลุกขึ้นเดินไปรูดม่านรอบเตียงคนป่วยจนมิดชิด แสงไฟสีขาวนวลยังคงส่องสว่างอยู่ภายใน แต่ก็มีความเป็นส่วนตัวมากขึ้น เธอเดินกลับมานั่งขอบเตียง มองแท่งเอ็นที่แข็งขืนชี้เพดานอย่างชัดเจน มันใหญ่และยาวกว่าของสามีเธอมากนัก เส้นเลือดปูดโปนพาดผ่านลำอวบ ปลายบานสีคล้ำดูน่ากลัว

ด้วยความลังเล นิหน่าค่อยๆ เอามือน้อยๆ กำรูดแท่งเอ็นของแฟนเก่าช้าๆ ความอุ่นร้อนแล่นแปล๊บมาสู่ฝ่ามือของเธอ

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อกาวน์ของนิหน่าก็ดังขึ้น เสียงเรียกเข้าที่คุ้นเคยบ่งบอกว่าเป็นสามีของเธอ นิหน่าชะงักมือ คว้าโทรศัพท์ขึ้นมารับด้วยมืออีกข้าง

"ฮัลโหลค่ะพี่..." นิหน่ากระซิบเสียงเบา ขณะที่มืออีกข้างยังคงบีบรูดแท่งเอ็นของแฟนเก่าช้าๆ มันเริ่มแดงเถือกคามือของเธอแล้ว แถมยังมีน้ำใสๆปริไหลออกมาเลอะลื่นติดนิ้วของเธอด้วย