“ปล่อยหนูไปเถอะ หนูกลัวแล้ว หนูสัญญาว่าจะไม่มายุ่งกับคุณนิโคล์อีก” ของขวัญยกไหว้ขอร้องอ้อนวอนให้ปล่อยเธอไป ตอนนี้เธอแทบไร้เรี่ยวแรงที่หนี
“ปล่อยไปเหรอ… คำนี้ไม่ได้อยู่ในตัวเลือกของฉัน ต่อให้แกหนีไปไกลแค่ไหน นังมาดามนั้นมันก็ต้องหาแกอยู่แล้ว มีสถานที่เดียวที่นังมาดามมันจะตามหาไม่เจอ นั้นก็คือ นรก!!!!”
มีนาดึงมีดเล่มเล็กออกมา แล้วกรีดลงที่แผลข้างที่โดนยิงอย่างแรง
“กรี๊ดดดดดดด”
“เจ็บ!!!” ของขวัญดิ้นทุรนทุรายในวงแขนของมีนา เลือดไหลออกมาต้นแขนเปียกไหลชุ่ม หยดลงบนพื้นสนามหญ้า บาดแผลที่เหวอะหวะเป็นวงกว้าง
“หึ! เจ็บเหรอ… ไม่เห็นจะเจ็บเลย ฉันเปลี่ยนใจแหละ ทรมานเธอให้ทุรนทุราย สะใจกว่าอีก” มีนากระซิบที่ข้างหูของขวัญ เธอกรีดมีดตามใบหน้าของขวัญอย่างช้า ๆ จนมาถึงตรงที่หน้าอกข้างซ้าย
“อย่า!!!” ของขวัญร้องห้ามขึ้น ตอนนี้เธอตัวสั่นไปด้วยความกลัว มือเรียวบางปิดหน้าท้องไว้ เพื่อปกป้องลูกน้องให้พ้นอันต
