จากวันนั้นมาพยัคฆ์กับพิมพ์ยังไม่ได้คุยกันอีกเลย จนวันนี้ทั้งคู่ได้มาเจอกันที่โรงพยาบาลเพราะป๊าของพิมพ์ชวนมาเยี่ยมภรัณ พิมพ์ไม่อยากมากลัวว่าต้องมาเจอกับพยัคฆ์ แล้วก็เจอจริงๆ..
ภรัณ:"สวัสดีครับอาเจต"
เจต:"หวัดดีลูก เป็นยังไงบ้างดีขึ้นรึยังภรัณ."
ภรัณ:"ดีขึ้นแล้วครับพรุ่งนี้ก็คงกลับบ้านได้ "
เจต: "อ๋อดีๆ เอ้ายัยพิมพ์มายืนข้างหลังป๊าทำไมเอาผลไม้มาจัดใส่จานให้พี่เขาสิลูก"
ภรัณ:"ขอบคุณมากครับแต่ไม่เป็นไรหรอกครับผมยังไม่หิว"
พิมพ์:"พี่ภรัณหายเร็วๆนะคะ."
ภรัณ:"ครับขอบคุณครับน้องพิมพ์."
พิมพ์ยิ้มให้กับภรัณ แต่ก็ต้องหุบยิ้มเพราะเธอเจอกับสายตาใครบางคน. รังสีอันตรายกำลังแผ่ไปทางพิมพ์ จนเธอไม่กล้ามองหลุบตาต่ำลงเพราะกลัวพยัคฆ์..
พยัคฆ์:"เตี่ยครับผมขอตัวไปซื้อกาแฟข้างล่างนะครับ " แล้วไปพยัคฆ์ก็ส่งสายตาไปหาพิมพ์ บ่งบอกว่าให้เธอต้องเดินตามเขาออกไปจากห้องนี้ด้วย พิมพ์รู้ว่าพยัคฆ์สื่ออะไรจึงขอป๊าลง
