บทที่ 45 ผมไมหิวข้าว แต่หิวพี่.

1210 คำ

ภรัณตกใจเห็นสภาพลินดานั่งกอดโถส้วม หน้าซีดไปหมดแล้ว เขารีบเข้าไปถามแฟนสาวตัวเองทันที ภรัณ:"เป็นยังไงบ้างนี่พี่ไหวไหม ." ลินดา:"มาช่วยหน่อยลุกไม่ไหวแล้วเหนื่อย." ภรัณรีบเข้าไปอุ้มลินดาออกมานั่งที่เตียง แล้วรีบสอบถามอาการ ภรัณ:"ตอนนี้พี่เป็นยังไงบ้าง ยังเหม็นผมอีกอยู่ไหม .ไปให้คุณหมอตรวจก่อนไหม." ลินดา:"ฉันไม่เป็นไรแล้ว ดีขึ้นแล้วหละไม่ตรวจดีกว่า." ภรัณ:"แต่ผมอยากให้พี่ตรวจ ดูสิหน้าซีดหมดแล้ว ." ลินดา:"ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ฉันขอไปนอนก่อนได้ไหมเพลียมากเลย.รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ด้วย." ภรัณ:"พี่จะนอนได้ยังไงยังไม่อาบน้ำเลย งั้นผมเอาผ้ามาเช็ดตัวให้นะ พี่จะได้นอนสบายไง ว้าแบบนี้ผมก็อดดูพี่อาบน้ำดิ." ลินดา:"นายนี่!! ยังจะมาเล่นอีก รีบๆไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ฉันสิ เหนียวตัวไปหมดแล้วเนี่ย." ความจริงก็คือลินดายังได้กลิ่นเหม็นภรัณอยู่ จึงไล่เขาไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้... ภรัณ:"อืม รอแป้ปนึงนะคะรับ."

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม