"คุณซาน! ทำไมกลับเอาเช้าตรู่แบบนี้ แล้วนี่เมื่อคืนหายไปไหนมาครับ ถึงได้กลับมาสภาพนี้ได้"
ลุงคเชนทร์เอ่ยถามเจ้านายหนุ่มอย่างรีบร้อนใจ แต่เขากลับเอาแต่ยิ้มและยื่นบางสิ่งให้กับลุงแทน
"อะไรครับ"
"โบนัสพิเศษจากผม...ให้ลุงนะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดี ๆ"
"ยิ้มไม่หุบแบบนี้แสดงว่า..." ลุงคเชนทร์ยิ้มกรุ้มกริ่มให้ซาน เขาจึงยักคิ้วให้ลุงเป็นคำตอบ
"ฮั่นแน่! แสดงว่าเมื่อคืนจัดหนักละสิ"
"ไม่ขนาดนั้นครับ แค่เธอยอม...มันก็วิเศษแล้ว"
"สามหมื่น! ทำไมให้ลุงเยอะขนาดนี้ มันมากเกินไปครับ"
ลุงคเชนทร์ตกใจกับเงินที่อยู่ในซองที่ซานมอบให้ มันมากเกินไปจนลุงละอายใจที่จะรับ แต่ซานก็ยังยืนยันคำเดิมว่ามันคือเงินที่เขาตั้งใจจะให้ลุง
"เก็บไว้เถอะ เอาไว้เป็นค่าเทอมลูก แค่ลุงดูแลพวกผมทุกวันนี้ มันก็ดีมากแล้ว...เอาไปเถอะ"
ซานยัดเงินใส่ในมือของลุง ก่อนจะหมุนตัวจะเดินกลับเข้าบ้าน เสียงของลุงคเชนทร์ดังไล่หลังเขามา มีทั้งคำ
