ค่ำคืนที่ควรจะจบลงด้วยเสียงหัวเรา ะกลับกลายเป็นความหม่นหมองที่แน่นอัดอยู่เต็มบ้าน...
ซานประคองคะนึงมาส่งถึงเรือนรับรองคนงาน สีหน้าของคะนึงหม่นเศร้าราวกับเจ็บปวดกับเรื่องที่ได้เจอมา ซานนิ่งมองเธออย่างรู้สึกผิดเต็มหัวใจ เขาไม่อยากเห็นเธอตกอยู่ในวังวนแห่งความเจ็บปวดเพราะเขาแบบนี้อีกแล้ว เพราะมันทำให้เขายิ่งเจ็บปวดมากกว่าเธอเป็นร้อยเท่า
“ส่งหนูแค่นี้ก็ได้ค่ะ ไฟเปิดอยู่...พ่อคงยังไม่นอน”
“หนู...พี่ว่าเราควร...” ซานจ้องหน้าคะนึง ที่ตอนนี้เธอก็กำลังจ้องเขาอย่างรอที่จะฟังในเรื่องที่เขาจะพูด
ซานถอนหายใจหนัก แล้วตัดสินใจเดินตรงเข้าไปในห้องของลุงคเชนทร์ทันที จนคะนึงที่นิ่งรอฟังเขาพูดถึงกับตกใจในสิ่งที่เขาทำ
“พี่ซาน! อย่านะคะ”
คะนึงร้องตามหลังเขาก่อนจะเดินตามเขาเข้าไป ก็เห็นว่าลุงคเชนทร์พ่อของเธอกำลังนั่งรอเธออยู่ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดด้วยความห่วงใยลูกสาว
“ลุงครับ...ผมมีเรื่องอยากสารภาพ” ลุงคเช
