เมื่อนาฬิกาบอกเวลาแปดโมงเช้า คะนึงกำลังยืนอยู่หน้าห้องนายน้อยของบ้าน ด้วยหัวใจที่เต้นรัวด้วยความประหม่า มือเรียวบีบชายกระโปรงของชุดยูนิฟอร์มเข้ารูปสีดำขลับจนแน่น ก่อนจะสูดลมหายใจเข้า แล้วเคาะประตูเบา ๆ สามครั้งตามที่ป้าพลอยบอก
“นายน้อยคะ...ถึงเวลาอาหารเช้าแล้วค่ะ”
เธอพยายามตะเบ็งเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อย พอให้ส่งผ่านไปถึงคนที่อยู่ภายใน แล้วเธอก็ยืนรออยู่ครู่หนึ่ง จนได้ยินเสียงฝีเท้าเคลื่อนไหวอยู่ด้านใน เธอจึงค้อมศีรษะนิดหนึ่งก่อนจะหมุนตัวเดินกลับลงไปยังห้องครัวอย่างเงียบ ๆ รอจนมั่นใจว่าเขาออกมาจากห้องแล้ว
และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เธอจึงถือกุญแจสำรองไปเปิดประตูห้องของเขา และก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง
กลิ่นอายของผ้าห่มและไออุ่นจของคนเป็นเจ้าของยังไม่ทันจางหาย เตียงกว้างที่ถูกใช้งานยังดูเรียบร้อย แม้จะมีรอยยับยู่นิดหน่อยพอให้มองออกว่าเจ้าของนอนอยู่บนนี้มาทั้งคืน
เครื่องปรับอากาศยังคงทำงาน
