“ป๋ะป๋า ไม่จริงใช่ไหม ป๋ากับหม่ามี้โกหกแฟรงค์ อย่างไรก็ตามแฟรงค์ก็ทำใจยอมรับผู้ชายคนอื่นเป็นพ่อที่แท้จริงไม่ได้”
คาร์ลอสสวมกอดปลอบประโลมเด็กชายแฟรงค์สับสนข้างในใจ เขาเข้าใจว่าเด็กวัยนี้ยากจะยอมรับสิ่งใหม่ๆ อะไรอย่างปุบปับกะทันหัน จู่ๆ พ่อที่คิดว่าเลี้ยงดูมาตลอดห้าปี พอรู้ความจริงว่าไม่ใช่ ก็ยากจะทำใจ ควรให้เวลาแฟรงค์อีกสักนิด
“ป๋าขอโทษที่ต้องบอกความจริง ตอนนี้หม่ามี้ของแฟรงค์ความจำทั้งหมดกลับคืนมาแล้ว ป๋าผิดเองเลือกจะโกหกหม่ามี้ของลูกเพราะอยากครอบครองคุณเพียงรัก”
“ทำไม...ทำไมป๋าถึงเลือกโกหกเราสองคนแม่ลูก ผมเกลียดป๋า”
“ป๋ายอมให้แฟรงค์เกลียด เพราะเรื่องนี้ป๋าผิดจริง แต่จะอยากขอแฟรงค์รับรู้เอาไว้ว่าป๋ารักแฟรงค์จริง ถึงแม้ลูกแฟรงค์จะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ป๋าก็รักแฟรงค์เหมือนลูกจริง”
“แฟรงค์รักป๋าคาร์ลอส...ถ้าอย่างนั้นแฟรงค์ขอให้ป๋าเป็นพ่อทูนหัวของได้ไหมครับ” น้ำเสียงเข้มอ่อนลง น้ำตาลูกผู้ช
