รู้สึกตัวอีกทีก็ปาเข้าไปหกโมงเย็นกว่า เพียงรักเหมือนอ่อนเพลียด้วยฤทธิ์ยาสลบสูดดมเข้าไปในเส้นเลือดยังคงติดค้าง สายตาคู่หวานมองข้างกายมีแสงแดดสีส้มอ่อนมองพระอาทิตย์กำลังเริ่มตกดินผ่านกระจกระเบียงห้องที่เปิดไว้
ภายในห้องกว้างขวางมืดสลัว ซึ่งเธอไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน พวกโจรคนชั่วนั้นต้องการจับตัวมาเพื่อเรียกค่าไถ่ อาจเห็นเพราะเธอเป็นลูกคนรวย พวกมันคงต้องการเงินจากพ่อแม่แน่เลย
จะมีสาเหตุอะไรนอกจากเงิน!
แต่พวกโจรชั่วนั้นกลับโง่เขลาหน่อย ที่ไม่มัดมืดมัดเท้าหรือจองจำลามด้วยโซ่ตรวนล็อคบริเวณข้อเท้าเรียวสวยเชลยจับตัวมา วิธีการหลบหนีมาถึงแล้ว
“ประตูไม่ได้ล็อค”
รอยยิ้มเคยมีดันค่อยๆ จางหายลงไปเพียงมือเรียวสวยกระชากประตูห้องของใคร ความรู้สึกส่วนลึกคลับคล้ายคุ้นเคยอันแสนประหลาด
ผู้ชายโรคจิตคนนั้น?
“คุณ! นี่คุณไม่กล้าเลิกวอแวกฉันเหรอคะ”
“เจอหน้ากันครั้งแรกในรอบหกปี นี่น่ะเหรอคำทักทายผัวแบบนั้
