“อ้าว มากันแล้วเหรอคะ” หญิงวัยกลางคน อายุราวๆ หกสิบปี สวมชุดผ้าไหมออกมาต้อนรับเมญ่าและเรนิตาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตร
“สวัสดีค่ะป้าเพ็ญ เรย์ นี่ป้าเพ็ญศรีที่พี่บอกไง ป้าเพ็ญคะ นี่น้องเรย์ค่ะ” เมญ่าแนะนำตัวให้ทั้งสองคนรู้จักกันอย่างเป็นทางการ
“สวัสดีค่ะป้าเพ็ญ เรย์ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” เรนิตายกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม ที่ผ่านมา แม้ว่าเธอจะเป็นดาราดังแต่ก็ไม่ลืมไหว้เคารพผู้ที่อาวุโสกว่าเสมอ
“สวัสดีค่ะ หนูเรย์ตัวจริงสวย แล้วก็ตัวเล็กกว่าในทีวีเยอะเลยนะคะ”
เพ็ญศรีมองเรนิตาด้วยสายตาชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง ที่ผ่านมา นางได้แต่เห็นดาราสาวในทีวีพอมาเจอดาราตัวเป็นๆ แบบนี้ก็แอบตื่นเต้นไม่ได้เหมือนกัน
“ขอบคุณค่ะป้าเพ็ญ” เรนิตายิ้มขอบคุณอย่างจริงใจ
“ป้าว่า ป้าต้องขอลายเซ็นหนูเรย์เอาไว้เสียแล้ว”
เพ็ญศรีพูดทีเล่นทีจริงจนเมญ่าอดขำ และรู้สึกดีในความน่ารักของนางไม่ได้ เพราะถึงอย่างไร เรนิตาก็คงอย
