เรนิตาจัดเตรียมอาหารให้ชายหนุ่มตามหน้าที่ของเธอ ไม่นานเขาก็กลับเข้าบ้านมาด้วยท่าทีเหนื่อยล้า วันนี้ทั้งวันชายหนุ่มคงต้องอยู่เคลียร์งานหลายอย่างและคงไม่มีเวลาแม้แต่จะหาอะไรกิน
“คุณดูเหนื่อยๆ ทานอะไรเลยไหมคะ” เรนิตาเอ่ยถาม พร้อมกับจะเดินเลี่ยงไปห้องครัว แต่กลับถูกภาสกรโอบกอดจากด้านหลังเสียก่อน
“อุ๊ย ปล่อยก่อนค่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นค่ะ” เรนิตาร้องด้วยความตกใจ และดูท่าภาสกรจะไม่สนใจแต่กลับซุกไซ้จมูกลงที่ซอกคอของเธอ
“ใครจะมาเห็น คุณก็รู้ว่าบ้านผมมีแต่ป้าเพ็ญเท่านั้นแหละที่เข้ามาได้ และผมก็บอกป้าเพ็ญแล้วด้วยว่าเย็นนี้ไม่ต้องเข้ามา” ภาสกรสูดดมความหอมจากกายสาวจนเต็มอก จากเมื่อเช้าที่น้อยใจเธอตอนนี้กลับหายไปเพียงแค่ได้กอดร่างกายนุ่มนิ่มของหญิงสาว
“นี่คุณไปทำงานทั้งวันไม่เหนื่อยหรือไง ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ แล้วก็รีบไปกินข้าว” เรนิตาพยายามแกะมือชายหนุ่มที่กอดรัดเธอแน่นเสียยิ่งกว่าอะไร
“ก็เพราะว่าเหนื่
