“เฮ้อ…พวกคนงานคงหัวเราะผมแย่เลยที่ใจอ่อนเพราะกลัวเมียแบบนี้”
“คุณภาค!” เรนิตาเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงดังที่เขาบังอาจมาเรียกเธอว่า ‘เมีย’ อย่างหน้าไม่อาย
“ผมพูดผิดตรงไหน ก็คุณเป็นเมียผมจริงๆ แถมคุณยังประกาศออกไป
เองแล้วด้วยว่าเรากำลังคุยกันอยู่ ไม่รู้แหละต่อไปนี้ผมจะไม่ปิดบังใครเรื่องของเราอีกแล้วนะ” ภาสกรได้ทีดึงเขมมิกาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
“คุณนี่มันเจ้าเล่ห์จริงๆ ที่ฉันพูดเรื่องของเราออกไปเพราะอยากให้คุณคิดได้ต่างหากว่าความรักมันห้ามกันไม่ได้” เรนิตาทุบอกชายหนุ่มเบาๆ แต่ถึงอย่างนั้นต่อให้เธออยากจะปิดบังเรื่องของเธอกับเขาต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว
“แต่วิธีของคุณก็ใช้ได้นะ เพราะผมเถียงต่อไปไม่ได้จริงๆ สุดท้ายก็กลายเป็นพ่อเลี้ยงที่กลืนน้ำลายตัวเองจนได้ แบบนี้คนงานที่ไหนจะเคารพเนี่ย” ภาสกรพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า จนเขมมิกาอดขำไม่ได้
“ฮึ ไม่ต้องทำเป็นเศร้าเลยค่ะ คนงานของคุณเคารพคุณยิ่งกว่าอ
