“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ มีธุรกิจไม่ดีหรือไง แถมอยู่ในกรุงเทพฯ ด้วย คุณไม่ชอบเหรอคะ” เรนิตาเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“แต่ผมรักสวนส้มที่นี่ พ่อของผมเป็นคนน่าน ส่วนแม่เป็นคนกรุงเทพฯ ผมเกิดและโตที่นี่ ในขณะที่พวกท่านเลือกที่จะไปสานต่อธุรกิจของครอบครัวคุณแม่ ส่วนผมอยากสานต่อธุรกิจของครอบครัวคุณพ่อ แม้ว่าพ่อของผมเองจะพยายามเกลี้ยกล่อมให้ผมขายไร่นี้หรือปล่อยให้คนอื่นดูแลแทน แต่ผมทำไม่ลงหรอก ผมรักที่นี่และผมก็อยากจะอยู่ที่นี่ตลอดไป” ภาสกรพูดความตั้งใจของตนเอง ไร่น่านฟ้าเป็นเหมือนทุกอย่างของเขา และเขาไม่มีทางที่จะทิ้งที่นี่เพื่อไปรับผิดชอบงานในกรุงเทพฯ ที่เขาไม่ได้ชอบเด็ดขาด
“แล้วพวกท่านไม่โกรธคุณเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงแผ่ว เธอเคยเห็นในละครอยู่มากที่ลูกชายมหาเศรษฐีไม่ยอมรับช่วงต่อธุรกิจที่พ่อแม่อยากฝากฝังให้ ตอนนั้นเธอตั้งคำถามมาตลอดว่าทำไมพระเอกถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้ ทั้งที่ครอบครัวมีให้พร้อมทุกอย่
