ริมฝีปปากหนาขยับเป็นรอยยิ้ม“มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก ผมสัญญา”
ภาสกรหลับตาลง หัวคิ้วเข้มขมวดนิดๆ โทษตัวเองที่แหวกหญ้าให้งูตื่นเสียได้ หากเป็นเวลาปกติ เขาคงไม่ยอมให้หญิงสาวมาตะโกนด่าปาวๆ แบบนี้แน่นอน แต่ลูกผู้ชาย แต่ครั้งนี้เขาก็ผิดเพราะเรนิตาไม่ได้เต็มใจเขาจึงขอโทษเธอ อย่างไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ
คนเริ่มระแวงมีคำถามขึ้นมา“ช่วยบอกเหตุผลที่ฉันควรจะอยู่ที่บ้านนายให้รู้สักข้อได้ไหม ในเมื่อฉันสามารถอยู่ที่ห้องพักคนงานเหมือนเดิมก็ได้ พอมีงานอะไร ก็เรียกใช้ฉันได้ปกติ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ และนี่ก็เป็นสิ่งที่สงสัยตั้งแต่วันแรกที่เขาสั่งให้เธอย้ายไปอยู่ที่บ้านด้วย
“ก่อนหน้านี้ คุณได้สังเกตบ้างไหมว่ามีคนงานกลุ่มหนึ่งหายไปจากไร่” พ่อเลี้ยงหนุ่มถอนหายใจ ทีแรกไม่คิดจะเล่าเรื่องนี้ให้เรนิตาฟัง แต่หากเธอยังดื้อและอยากกลับไปอยู่ที่ห้องพักคนงานอีก เขาก็ควรจะเล่าเรื่องนี้ให้เธอรับรู้
“ก็ถูกนายไล
