เฮ้ย!!!
ว๊าย!!!
ว้าย!!!
ไม้เท้าหัวสิงโตลอยละลิ่วเมื่อผู้มาเยือนก้าวเท้าเข้ามายังบ้านพักส่วนตัวของกูเรี่ยน เจ้าของโรงแรมมิรา รวมทั้งเกาะอาร์ซาลัน เกาะที่มีลักษณะคล้ายสิงโตหมอบ เทรย์ใช้ตัวกำบังอลินและรับไม้เท้านั้นไว้ได้ทัน ราวกับคอยตั้งรับไว้อยู่ก่อนแล้ว ส่วนอธิก็โอบกอดปกป้องไนท์
“ไม่รอให้ฉันตายไปก่อนละ” น้ำเสียงกราดเกรี้ยวที่แหบพร่าตามอายุที่ล่วงสู่วัยเก้าสิบปี แต่ยังคงแข็งแรงสามารถเดินเหินได้โดยมีไม้เท้าคอยพยุงร่าง
“ผมก็มาหาคุณปู่แล้วนี่ไง นี่ครับไม้เท้า” เทรย์เดินเข้าไปหาชายสูงวัยอย่างสนิทชิดเชื้อ อลิน อธิ และไนท์ ต่างหันมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจกับสรรพนามที่เทรย์ใช้เรียกกูเรี่ยน
“ไม่รอมาเคารพหลุงฝังศพปู่ทีเดียวเลยล่ะ” กูเรี่ยนรับไม้เท้ามาค้ำยัน แต่ก็มิวายค่อนขอดชายหนุ่มตรงหน้า
“ผมก็มาหาคุณปู่ออกจะบ่อย”
“ปีละครั้งสองครั้งนี่นะบ่อย พ่อนักแข่งรถระดับโลก” กูเรี่ยนเหน็บแนม
“คุณปู่
