“ผมขออีกได้ไหมครับ” โซนยื่นถ้วยข้าวต้มไปให้เอวา ร้องขอข้าวต้มแสนอร่อย
“อาก็อยากให้นะ แต่ข้าวต้มหมดแล้วน่ะสิ นี่โซนไม่ได้กินอะไรเลยเหรอ” เอวามองข้าวต้มในหม้อที่หมดเกลี้ยง จะไม่ให้หมดได้อย่างไรก็โซนเล่นกินเหมือนคนอดอยาก ร้องขอข้าวต้มครั้งแล้วครั้งเล่า
“ผม…”
“สตอเบอรี่แสนอร่อยมาแล้วค่ะ” เสียงใสๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยดังมาแต่ไกล
“เดวาระวังครับ เดี๋ยวล้ม” วราร้องบอกหลานสาวด้วยความเป็นห่วง เกรงว่าตะกร้าที่มีผลสตอเบอรี่อยู่เต็มจะพาให้คนตัวเล็กเซหกล้ม
“ตอนไปไปกับคุณตา แต่ทำไมตอนกลับมากับน้าวราล่ะคะ แล้วคุณตาไปไหน”
“อึบๆ คุณตาคุยงานกับลุงศิราค่ะคุณยาย เดวาเลยมากับน้าวรา ลุงโซน สวัสดีค่ะ” เดวาออกแรงยกตะกร้าวางบนโต๊ะ ตอบคนเป็นยายเสียงเจื้อยแจ้ว เมื่อเห็นโซนก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจวิ่งเข้าสู่อ้อมแขนที่กางกว้างรอรับเด็กหญิงตัวน้อย
“สวัสดีครับเดวาคนสวย”
“พี่โซนมาทำไม” วราวางสีหน้าเคร่งขรึม ถามเสี
