จากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น แม้ภายนอกร่างกายจะไม่มีบาดแผลหรือรอยฟกช้ำ แต่จากแรงกระแทกทำให้อลินมีอาการปวดท้อง ทั้งแพทย์และพยาบาลกำลังนำเธอเข้าไปยังห้องฉุกเฉิน
“อลินกับลูกจะต้องไม่เป็นอะไรนะ พี่ขอโทษนะอลิน พี่ขอโทษ” เทรย์ได้แต่เอ่ยเช่นนั้นขณะที่วิ่งเกาะขอบรถเข็นติดตามไปจนกระทั่งร่่างของอลินผ่านเข้าไปในห้องฉุกเฉินก่อนที่ประตูจะปิดลง
ร่างสูงหันหลังพิงพนังสีขาว ดวงตาภายใต้เรียวคิ้วปิดลงเสมือนเขากำลังกล้ำกลืนความรู้สึกผิดในใจลงไปให้หมดสิ้น แต่ความรู้สึกนั้นก็ไม่อาจจางหาย หากตัวเขาและทุกคนเลือกที่จะยอมรับความรู้สึกที่แท้จริง เรื่องราวทุกอย่างคงไม่ยุ่งยากแบบนี้
“อุ๊บ…” จู่ๆ เทรย์ก็มีอาการคลื่นไส้ ร่างสูงพุ่งตัวไปยังถังขยะที่ใกล้ที่สุด โก่งคออาเจียนออกมาอย่างหนัก พยาบาลกับผู้ช่วยพยาบาลเข้ามาดูอาการ
“เป็นยังไงบ้างคะ” เสียงของพยาบาลถามด้วยความเป็นห่วง
“ช่วยถอยออกไปก่อนได้ไหมครับ” เทรย์ใช้มือกันทุก
