เทรย์กลับกรุงเทพฯ ทันทีหลังการประชุมผู้ประกอบการที่ภูเก็ตจบลง และตั้งใจว่าจะไม่กลับไปที่นั่นอีก จะเดินในเส้นทางชีวิตที่เขาเลือก
ภายในห้องพักคอนโดมิเนียมตกอยู่ในความมืดมิด ความโดดเดี่ยวอ้างว้างเกาะกินหัวใจยามอยู่ตามลำพังในห้องกว้าง มีครอบครัวก็เหมือนไม่มี เพราะไม่เคยเป็นที่พึ่งอะไรได้เลย จำความได้ก็ถูกส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ เพื่อนๆ ได้กลับบ้านในวันสุดสัปดาห์ แต่ตนต้องนั่งรอแล้วรอเล่าก็ไม่มีใครมารับ แต่เมื่อได้กลับบ้านก็ต้องทนเห็นพ่อพาผู้หญิงคราวลูกมาเสพสม แม่ที่ดูเหมือนจะเป็นที่พึ่งสุดท้าย แต่ก็ไม่ใช่ เพราะแม่ก็ไม่ต่างจากพ่อ หลายครั้งที่เขาเอ่ยถาม ถ้าไม่รักกัน จะอยู่ด้วยกันทำไม แต่คำตอบที่ได้ก็คือไม่ใช่เรื่องของเด็ก มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป
ร่างสูงนั่งอยู่บนขอบสระว่ายน้ำ เครื่องดื่มสีอำพันถูกส่งลงคอ เพื่อลบเรื่องราวในอดีต ถ้อยคำด่าทอของผู้เป็นพ่อ แต่ยิ่งดื่ม เสียงเหล่านั้นก็ยิ่งดังขึ้น ก่
