ร่างกายบอบบางขยับเคลื่อนไหวเมื่อแสงแดดของเช้าวันใหม่ส่องสว่างผ่านม่านสีขาวเข้ามา พิมพิศาค่อย ๆ ปรือตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงนอนในห้องของภัทร
เมื่อคืนนั้นภัทรเป็นคนอุ้มร่างของเธอขึ้นมาจากห้องทำงาน เขาล่อลวงมอมเมาเธอจนอ่อนเพลียไปหมด
นึกได้เพียงเท่านั้นสีแก้มของเธอก็แดงขึ้นอีก
"นึกว่าเธอจะนอนหลับข้ามไปอีกวันซะอีก" เสียงทุ้มเจือปนความขบขันนี้ทำเอาเธอรีบหันขวับไปอีกฝั่งข้างกาย
"คุณภัทร"
เจ้าของห้องนอนเท้าศีรษะจ้องมองเธออยู่ รอยยิ้มเล็กน้อยประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ชายหนุ่มยังนอนอยู่ข้างเธอบนเตียงทั้ง ๆ ที่เขาตื่นก่อนเธอสักพักใหญ่แล้ว
พิมพิศาเขินอายจนค่อย ๆ ดึงผ้าห่มกระชับเข้ามาอีก แม้เมื่อคืนจะเห็นกันและกันมาหมดแล้วก็ตาม เธอก็อายอยู่ดี
"ว่ายังไง"
"คะ?" จู่ ๆ เขาก็ถามสั้น ๆ ขึ้นมาแบบนั้น เธอไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงเรื่องไหน
"คุณภัทรหมายถึง..."
"เรื่องที่ให้ฉันรับ
