°EP.1° เมียน้อย
900 คำ
@ สวนสาธารณะ
"ตรงไหนวะเนี่ย...กูอยู่ตรงไหน!" ผมเองไอ้หลงชื่อก็หลงเสือกชอบหลงทางอีก กำลังต่อยตีกับไอ้พวกเด็กแว้นแต่ตำรวจดันมาไล่เลยกระเจิงกันคนละทิศทาง มือถือก็ลืมพกมาด้วยอีก
ตึกๆ ตึก~ เท้าเล็กๆ ของเด็กมัธยมต้นเดินเข้ามาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าของหลง
"พี่หลงเหรอคะ'' เด็กหญิงเอ่ยถามด้วยท่าทีสงสัย
"เออ"ผมหันไปสบตาเด็กผมสั้นที่จ้องหน้าผม.. ใครวะ?
ตึก ตึกๆๆ~ เสียงวิ่งที่ซอยฝีเท้าอย่างรวดเร็วตรงดิ่งมาทางที่หลงยืนอยู่
"โธ่ ไอ้สัส!พวกกูหามึงตั้งนาน ว่าแล้วมึงต้องหลงทางแน่ๆ" สัก เพื่อนสนิทของหลงผู้ร่วมอุดมการณ์ความรุนแรงด้วยกันมาตั้งแต่ประถมวิ่งหน้าตั้งมากระชากแขนของหลงออกไปอย่างไว
@ บ้านหลง
"กูไปทำอะไรมันไว้หรือเปล่าวะ อีเด็กมัธยมคนนั้น"ผมครุ่นคิดอยู่ว่าอาจเผลอไปทำระยำกับใครหรือเปล่า เพราะผมชอบใช้ความรุนแรงเนื่องจากมันเหมือนได้ปลดปล่อยความรู้สึกภายในจิตใจ สาเหตุก็มาจากคนใกล้ตัว ก็'พ่อ'ผมเองนั่นแหละ
@ สวนสาธารณะ
"ทับทิมกลับบ้านเร็วมาทำอะไรตรงนี้"เด็กมัธยมต้นอีกคนเดินมาเรียกเพื่อนที่ยืนเก้กังอยู่
"พอดีเราเห็นมีพี่ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งวนอยู่ที่เดิมเลยคิดว่าต้องหลงทางแน่ๆถามเขาไปว่าหลงหรือเปล่าเขาก็ตอบว่าเออ..แต่ดีที่เพื่อนพี่เขามาเจอเลยพากลับไป"ทับทิมตอบกลับเพื่อน แล้วเด็กหญิงสองคนก็จูงมือกันเดินกลับบ้านที่อยู่ไม่ไกลนัก
#ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน
เพี๊ยะ!!!
"กูบอกแล้วใช่ไหมอย่าเสือก" ชายวัยสามสิบต้นๆ กำลังตบตีภรรยาตัวเอง
"พี่ไม่สงสารลูกหรือไง ไอ้หลงมันอายุแค่สิบขวบเองนะ ฮื้อ.. ฮือ"ภรรยาตอบกลับพร้อมโอบกอดลูกชายเอาไว้
"เดี๋ยวถ้ามันโตมันก็รู้เองนั่นแหละว่า'รัก'มันแดกไม่ได้เว๊ย แม่มึงมันดูถูกเหยียบย่ำเพราะกูมันจน!"ผู้เป็นสามีโต้ตอบด้วยน้ำเสียงเดือดกร้าว
"แต่มันไม่ใช่เหตุผลที่พี่จะมีเมียน้อยแล้วทำไมต้องพามาหยามฉันกับลูกถึงที่บ้านด้วย ฮื้ออออ" ภรรยากล่าวอย่างสะอื้นสองมือโอบกอดลูกชายไว้แน่น
"กูแค่หาความสุขใส่ตัวเพราะต่อให้ดีแค่ไหนก็โดนดูถูกจากครอบครัวมึงอยู่ดี อย่ามายุ่งกับกู!!" สามีเดินกอดเอวหญิงสาวอีกคนออกไป เขาตัดสินใจทิ้งลูกเมียให้อยู่กันตามประสา
#ปัจจุบัน
ฮึกกก~ เสียงกระอึกดังขึ้นในยามสองทุ่มกว่า
"เห้อ แม่งเอ๊ย" ผมกระเด้งตัวลุกนั่งบนเตียงเพราะภาพความทรงจำที่ตามหลอกหลอนมาถึงในฝันบ่อยครั้ง ภาพที่พ่อหนีไปกับเมียน้อยทิ้งผมไว้กับแม่ตั้งแต่ตอนนั้นจนผมกลายเป็นคนเก็บกดไม่สนใจห่าเหวอะไรบนโลกใบนี้ทั้งสิ้น
เช้าต่อมา{07.30}
"กินเหล้าให้มันน้อยๆหน่อยหลง กลับบ้านดึกทุกวันเลย"เสียงแม่ที่บ่นพร้อมยกกับข้าวมาวางลงกลางโต๊ะเหมือนทุกเช้า
"อื้อ อย่าบ่นเป็นคนแก่เลยแม่"ผมเย้าแม่ตลอดเพราะสำหรับผมแม่เป็นผู้หญิงที่เก่งที่สุดในโลกทำงานเก่งดูแลตัวเองก็เก่งมากด้วย
"แม่จะนอนที่ร้านเคลียร์ของมาลงนะสักสองสามวันถึงจะได้กลับ" แม่พูดแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าก่อนจะควักเงินทิ้งไว้ให้หลง
"อื้ม''ผมจ้องมองหน้าแม่ที่ดูร่าเริงกว่าแต่ก่อน แม่ผมเปิดร้านเหล้ากึ่งบาร์อยู่อีกหาด บ้านผมล้อมไปด้วยชายหาดมากมาย บรรยากาศทะเลที่สงบสวยและแต่ละหาดก็เดินทางทะลุหากันได้หมด แต่ลำบากตรงที่เวลาจะเข้าในเมืองต้องขึ้นเรือที่ท่าแล้วเดินทางข้ามน้ำไปเกือบสามสิบนาที
@ หอพัก
ตรั๊บๆ ผึ่บๆๆ ~
"อ๊าส์...อ๊ะๆๆ... อ๊าก... จะ... เจ็บพี่หลง'' เสียงท้วงของสาววัยเเรกแย้มที่ครางปนเจ็บดังขึ้นเมื่อถูกหลงกระเเทกอย่างหนักหน่วง
"ทนหน่อยดิวะ... จะแตกแล้ว" ผมพูดเสียงแหบแค่เอาเกือบชั่วโมงก็ร้องไม่ไหวแล้ว
"อ๊าๆๆ... อัก... พี่หลง... เอมเจ็บ... อ๊า" สาวน้อยยังกลั้นใจกัดริมฝีปากแน่น
ตรั๊บๆๆ ปึ่กๆๆ ปี๊ด~
"อ๊าาาาส์!!!"ร่างบางกระตุกครางเสียงแหลม หลงบีบเอวคอดไว้ก่อนจะกระเเทกถี่ยับจนอีกฝ่ายเนื้อตัวแดงเป็นรอยมือ
"เชี่ย.. อะไรวะ"ผมสบถด้วยเสียงรำคาญเมื่อตอนใกล้เสร็จก็รีบดึงถุงยางออกเพื่อชักรูดท่อนเอ็นแล้วพุ่งน้ำกามใส่บนหน้าท้องแบนของมันจนน้ำกามสีขาวขุ่นระเริงไปทั่วเพราะรีบเร่งจนทำให้หงุดหงิด
"ก็พี่หลงเอาแรงมาก..อึก.. เอมไม่ไหว"มือเล็กลูบกอดแผ่นหลังของหลงด้วยความเสน่หา
"อืม..ไว้จะมาหาใหม่"ผมตอบสั้นๆแค่นั้นแต่คงไม่มาอีกหรอกเพราะส่วนตัวเป็นคนขี้เบื่อเลยมีคติประจำใจว่า..น้ำแตกแล้วแยกทาง
ตึก ตึกๆๆ~ เมื่อเสร็จสมอารมณ์หมายชายหนุ่มในชุดเด็กช่างก็เดินออกไปทันที ทิ้งสาวคู่ขาให้นอนแผ่ราบอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าลำพัง
- ผู้เขียน
