อ้อนรัก

ชอบไหม?

ออกัสTalk

"ไปไหนมาไอ้ออกัส ถ้ามาช้ากว่านี้มึงโดนเช็คสายแน่"

ผมเดินเข้ามาขณะที่อาจารย์กำลังสอน และหัวหน้าห้องก็ว่าให้ผม

"ข้าวโรงอาหารมีไม่กิน เสือกอยากไปกินข้างนอก"

"เทพครับ กูยังไม่ได้สายเลยมึงใจเย็นก่อน!! "

"ถ้ามึงสายโดนกูหนักกว่านี้แน่" ณิชาชี้หน้าผม

ผมมีเรียนตั้งแต่เช้าแล้วแหละ พอพักเที่ยงก็ไปรับชาเมลมามหาลัย ก็มันร้อนอะ ถ้าขึ้นรถเมล์ก็คงจะร้อนไปกันใหญ่

ตอนแรกผมกะจะบอกเธอว่าพอแล้วแหละ อยู่ใครอยู่มัน ผมมารับผิดชอบ มาเป็นผู้ปกครองใครไม่ได้หรอก

แต่เอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ได้แย่ แค่ไปรับเรียน แล้วก็กลับพร้อมกัน ถือว่าช่วยๆกันนั่นแหละ

แล้วผมก็ไม่ได้ลำบากด้วย

หลายชั่วโมงต่อมา...

"ไปต่อไหนดี เดินเล่นห้างไหม" ไรเฟิร์นถาม

"ไปด้วยๆ คุณฟอร์สเลิกงานดึก"

"ไปไหนกันหรอ ไปด้วยดิ" ไอว้าเอาด้วยอีกคน

"ไปร้องคาราโอเกะกันไหม" ไรเฟิร์นเสนอ

"เสียใจกูไม่ว่าง!!"

"ไปไหน " มันถามพร้อมกัน

"พวกมึงเข้าใจกูรึยัง เวลากูชวนไม่มีใครไปเลย มีแต่คนติดผัว"

"กูถามว่ามึงจะไปไหน"

"เรื่องของกู" ผมตอบพวกมันแล้วเดินลงจากตึก

ป่านี้เด็กนั่นคงรอผมแล้วแน่เลย ผมวิ่งลงบันไดอย่างเร็ว

"รอนานไหม"

"ไม่นานอะ"

ชาเมลหันมาหาผมก่อนจะถอดหูฟังออก

เราสองคนขับรถออกจากมหาลัย และก็เป็นอีกครั้งที่ในรถมันเงียบมากๆ

เธอเป็นแบบนี้ตลอดเลยเงียบตลอด ไม่ถามก็ไม่พูด แล้วผมจะชวนเธอคุยอะไรดีวะ!! ไม่อยากให้เงียบแบบนี้เลย

"ลุงแถวนี้มีตลาดไหม แบบขายเสื้อผ้าไรงี้"

คนข้างๆเอ่ยถามผม ได้ยินถูกใช่ไหม

"ได้ยินไหมเนี่ย"

"ตลาดหรอก็มีตลาดมออะ แค่มันมีวันอาทิตย์"

"ที่อื่นไม่มีหรอ"

"ไม่รู้อะ จะซื้ออะไรหรอ"

"เสื้อผ้าอะ เอามาไม่ค่อยเยอะอยากได้เพิ่ม"

"ซื้อเสื้อผ้าก็ซื้อที่ห้างเลยดิ"

"มีเงินแค่2พันมันซื้อได้กี่ตัวอะ" ชาเมลหันมาถาม

2พัน?

เงินที่ผมให้ไปเมื่อเช้านี้หรอ เธอจะไม่ใช้เงินแม่เลยรึไง

"ก็ไปดูก่อนดิ ไม่ชอบก็ไม่ต้องซื้อ"

"ไม่ใช่!! ลุงต้องพูดว่าเดี๋ยวซื้อให้"

ชาเมลไม่พูดเปล่า ขยับมาหาผมพร้อมมือสองข้างเกาะแขน

"ไหนลองพูดดิ"

เธอบอกให้ผมดูพร้อมทำหน้าอ้อนๆ ยิ้มตาปิด เอาคางถูแขนผมไปมาเหมือนแมวน้อยที่กำลังอ้อนเจ้านาย

"..."

"ลุง!!!"

"ขับรถอยู่อย่ามาอ้อน"

ไม่ไหวครับ ถ้าขืนมองต่อผมคงได้ขับรถชนคันข้างหน้าแน่

"จะเข้าช๊อปไหน" ผมถามคนที่เดินตามหลัง

"มี2พันเข้าช๊อปไหนบ้างอะ"

ชาเมลพูดหน้านิ่งก่อนจะเดินออกหน้าผมไป เธอแม่งโคตรยึดติดกับ2พันเลย

"สวยจัง"

ชาเมลหยิบเสื้อฮูดมาดูแล้วพลิกไปพลิกมา

"ไม่เห็นสวยเลย"

พอเห็นป้ายราคาอยู่ที่พันสองเท่านั่นแหละ ไม่สวยทันทีเลย

ผมได้แต่เดินตามเธอดูเสื้อผ้าไป ดูตัวนู้นที ตัวนี้ที แต่ก็ยังไม่ได้หยิบตัวไหนเลย

"ไปเหอะ"

ไปเหอะ? สรุปว่าเดินตั้งนานไม่เอา!!

"รอก่อนดิ ฉันขอดูรองเท้าก่อน"

ผมเดินมาที่โซนรองเท้า ไม่ได้มานานออกใหม่เยอะเลย

"คู่นี้พึ่งออกมาใหม่ค่ะ เรียบๆใส่ได้หลายโอกาส ใส่ไปเรียนก็ได้ค่ะ" พนักงานแนะนำผม

"เฮ่อ"

คนข้างๆผมถอนหายใจ พอไม่ใช่ของตัวเองก็รอไม่ได้เลยว่างั้น

"มีไซร์เล็กไหมครับ"

ผมถามพนักงานแล้วชี้ไปที่ชาเมลที่หันหลังให้

"มีค่ะ รอสักครู่นะคะ"

"ชาเมลลองดิ่"

ผมหยิบมาจากพนักงานแล้วสะกิดคนตัวเล็ก

"ลองหรอ"

"อืม"

เธอรีบรับไปอย่างเร็ว พอใส่ทั้งสองข้างเสร็จก็เดินไปส่องกระจก

"น่ารักมากเลยค่ะ เหมาะกับน้องมาก"

พนักงานนี่ก็ขายเก่งจัง

"ลุงให้ลองทำไมอะ" เธอเดินมานั่งข้างๆผม

"ชอบไหม"

"จะซื้อให้หรอ"

คนถามทำตาโต ขยับหน้าเข้ามาหาผมใกล้ๆ มือสองข้างเกาะแขน

เธอรู้ไหมว่าตอนนี้หน้าเธออ้อนแค่ไหน

"อ้อนอีกแล้ว"

ผมใช้นิ้วชี้ดันหน้าผากเธอออก

"ไม่ได้อ้อน ก็แค่ถาม"

"ชอบไหม ถ้าชอบจะซื้อให้"

"ชอบ ชอบมาก"

"อืม"

"ราคาเท่าไหร่คะ"

"รุ่นนี้ราคาอยู่ที่12kค่ะ"

"แพงนะจะซื้อให้อยู่ไหม" ชาเมลกระซิบถาม

มันก็แค่หมื่นสอง สองคู่ก็สองหมื่นสี่ ทำเหมือนคู่ละล้าน

"ไปเอาเสื้อที่อยากได้มาดิ ที่ดูไว้อะจะได้คิดเงินพร้อมกัน"

"ไม่เอา เอาแค่รองเท้าก็พอ"

"ไปเอามา" ผมทำเสียงเข้ม

"ไปแล้วค่า"

ปากไม่เอาแต่วิ่งไวมาก

หึ เธอโคตรต่างกับชาเมลที่ผมรู้จักวันแรกมาก เอาเข้าจริงๆพอได้รู้จักเธอมากขึ้นเธอก็น่ารักใช่เล่นเลยนะ

อ้อนโคตรเก่ง!! แบบนี้ใครจะไม่ซื้อให้วะ

"เอา2คู่นี้ครับ แล้วก็เสื้อผ้าที่กำลังไปหยิบด้วย" ผมบอกพนักงาน

"ค่ะ" พนักงานเก็บรองเท้าใส่กล่อง

"เอาอะไรอีกไหม"

"ไม่เอาแล้ว" คนตัวเล็กถือถุงเสื้อผ้าไม่ยอมห่าง

"งั้นซื้อข้าวไปกินที่ห้องเนาะ ถ้ากินนี่เดี๋ยวจะดึกเอา"

"ค่ะลุง"

ได้ของที่อยากได้แล้วอะไรก็ง่ายไปหมดเลยจริงๆ เด็กก็คือเด็ก