อ้อนรัก

คุยกับใครทำไมพูดเพราะ?

ชาเมลTalk

หลายชั่วโมงต่อมา...

"เลิกเรียนแล้วน่าจะได้กลับเลยเนาะ แต่ต้องโดนเรียกรวมอีก"

พารันบ่นขณะที่เรากำลังเดินไปอีกตึกเพราะรุ่นพี่เรียกรวม

"ชูว ถ้าพี่เขามาได้ยินเดี๋ยวโดนหนักนะ"

"ก็มันน่าเบื่อ" พารันทำหน้าเบื่อ

ฉันก็เบื่อแหละแต่ก็เข้าใจระบบเขา แล้วก็จะได้ไม่ต้องไปนั่งรอลุงเฉยๆด้วย

"หิวน้ำอะ รอก่อนนะ"

ฉันเดินเข้าไปซื้อน้ำ ก่อนจะเดินต่อ

"ชาเมลเรามาสายหรอแบบนี้จะเข้าไปดีไหม"

ตอนนี้เพื่อนเหมือนจะมาครบทุกห้องแล้ว นี่เขามาเร็วหรือฉันมาช้า?

จะรีบอะไรกันขนาดนั้นแค่แวะซื้อน้ำไม่ถึงนาทีเองยังไม่ทันเลยหรอ!!

"2คนนั้นมาข้างหน้าครับ"

นั่นไง!! รุ่นพี่เขาเรียกฉันกับพารันแล้ว

"สายไป1นาที นะรู้ไหม"

"ค่ะ"

"ไปไหนมาครับ"

"แวะซื้อน้ำครับ" พารันตอบ

"สบตา กล้าตอบ กล้าพูดดี!!" เขาพูดเสียงดัง

แล้วทำไมต้องก้มหน้าอะ ต้องกลัวหรอ กลัวอะไร!! มาสายก็บอกว่ามาสายดิ ก็บอกไปตรงๆ

"เห็นสนามนั่นไหม ไปวิ่งเล่นๆสัก10รอบไป"

เขาชี้ไปที่สนามหน้าตึก!

นี่หรอระบบโซตัส โคตรเอาแต่ใจ

"ได้ยินที่พูดไหมครับ"

"ได้ยินค่ะ แต่ไม่เข้าใจมาสายแค่นาทีเดียวต้องไปวิ่งกลางแดด10รอบเลยหรอคะ"

"น้องชื่ออะไรหรอ"

เขามองป้ายชื่อฉันที่มันพลิกกลับด้าน ก่อนจะค่อยๆเดินมาหา แล้วยกมือจะมาจับป้ายชื่อฉัน

"ไอ้เหี้ยดิว!!"

เสียงรุ่นพี่อีกคนเรียกชื่อคนข้างหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะเดินถอยหลังออกไป

ฉันไม่ได้อยากจะอวดเก่ง หรือต่อต้านอะไรหรอก แต่ไม่เข้าใจ แดดบ่าย2จะให้ไปวิ่งมันไม่เกินไปหน่อยหรอ

"มาสายก็ต้องโดนลงโทษนะน้อง ทีหลังเพื่อนๆจะได้ไม่มาสาย" พี่ผู้หญิงเดินมาบอกฉัน

"แล้วต้องวิ่ง10รอบเลยหรอครับ พี่ก็ดูแดดหน่อยดิ แล้วเพื่อนผมก็เป็นผู้หญิง เป็นลมล้มหัวฟาดมาใครรับผิดชอบอะ มีวิธีลงโทษแลบอื่นไหมอะ " พารันถาม

"5รอบก็ได้"

อีรุ่นพี่คนเดิมบอกอีกรอบ

ฉันจับแขนพารันเดินออกไป เพราะไม่อยากให้ทะเลาะกันมากกว่านี้แล้ว

"น่าเบื่อเนาะ ลงโทษอย่างอื่นมีเยอะแยะไม่ทำ" พารันบ่น

"เดี๋ยวเขาได้ยินก็โดนเพิ่มอีกหรอก แค่นี้ก็คงโดนหมายหัวแล้ว"

"แดดบ่าย2ให้กูมาวิ่งไอ้สัสเอ้ย"

"นี่แกหยาบใส่เราหรอ"

"โทษๆ จะไม่พูดอีก"

"เอาเหอะ เป็นตัวเองได้เลย กูมึงก็ได้ไม่ติดจะได้สนิทกันเร็วๆไง"

"ได้เลยไอ้ชาเมล" พารันกอดคอฉันแล้ววิ่งไปด้วย

"กี่รอบแล้วครับ" รุ่นพี่เดินมาถาม

"3"

"พอเถอะ"

"มาบอกให้พอพี่คุยกับเพื่อนพี่รึยัง เดี๋ยวพวกผมก็โดนอีก"

"ไม่มีใครมาว่าหรอก พอได้แล้ว"

พอได้ยินแบบนั้นฉันก็หยุดวิ่ง แค่3รอบก็เหนื่อยแล้วอะเอาจริง

"น้ำครับ" พี่เขายื่นน้ำให้ฉัน

"ขอบคุณค่ะ"

พอได้มองใกล้ๆแล้ว เขาคือคนเดียวกันที่ตบมือให้ฉันตอนแนะนำตัว และคนที่เรียกให้พี่คนนั้นถอยห่างจากฉัน

เขาเป็นพี่รหัสฉันหรอ? แต่พี่เขาอยู่ปี3หนิ หรือว่าลุงรหัส?

"ของผมอะ"

พารันทวงน้ำ แล้วเขาก็โยนให้

"ถ้าผมกลับไปจะไม่โดนอีกใช่ไหม"

"ไม่หรอก"

"พี่ชื่ออะไรอะ" พารันถามชื่อพี่เขา

"ไบเบิ้ลครับ" เขายิ้มให้ฉัน

"ไปเมลไปรวมกับเพื่อนเถอะ" พารันกอดคอฉันเข้าไปใต้ตึก

ออกัสTalk

"รอนานไหม" ผมวิ่งลงจากตึกอย่างเร็วเพื่อมาที่โรงจอดรถ

"ลุงมาโคตรช้าเลย เปิดรถด้วยร้อน" ชาเมลทำหน้างอแง

เป็นอีกครั้งที่บนรถเงียบมาก เธอขึ้นมาก็ไม่พูดไม่จา รอผมนานมากแน่เลย

"รอนานมากไหม"

"ไม่ถึง10นาที"

ไม่ถึง10นาที? แต่ทำไมทำหน้างอ หน้าเหวี่ยงขนาดนี้ ผมกลัวแล้วนะ

"จะกินอะไรวันนี้ จะได้สั่งมา"

ก่อนที่จะแยกย้ายเข้าห้องผมก็ตะโกนถามเธอ

"ไม่รู้ เดี๋ยวสั่งมากินเองก็ได้" พูดจบเธอก็เปิดประตูเข้าห้องไป

เป็นอะไรวะ? เมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลย รอก็ไม่ได้นานทำไมถึงไม่เหมือนเดิมอะ หรือว่าผมทำอะไรผิดหรอ

"เฮ่อ แม่งเอ้ย"

เล่นเกมก็แพ้! ในหัวก็มีแต่เรื่องเด็กข้างห้อง สรุปว่าเธอเป็นอะไรกันแน่

ผมทำทุกอย่างไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน แต่สุดท้ายสมองก็มีแต่เรื่องของเธอ

"หรือจะไปหาเลยวะ"

ห้องก็อยู่แค่นี้ทำไมผมไม่ไปหา ไม่ไปถามเลยวะ?

แต่เธอไม่ชอบให้เข้าห้องเธอหนิ

โอ๊ย!! ไม่สนแล้วโวยจะอะไรก็แล้วแต่เถอะ

ผมเดินมากดรหัสห้องข้างๆแล้วเข้าไปโดยไม่ได้ขออนุญาต

"หนูคิดถึงอะ"

เสียงคนที่นั่งโซฟาคุยโทรศัพท์กับใครบางคน

หนูคิดถึงหรอ?

"อยากกอดแล้ว เมื่อไหร่จะได้อยู่ด้วยกัน"

เธอคงไม่รู้ใช่ไหมว่าผมเข้ามา ถึงได้คุยกันหวานขนาดนี้

"ถ้าเจอนะหนูจะกระโดดกอดเลย"

พูดชัดเจนขนาดนี้ก็คงเป็นใครไปไม่ได้หรอก นอกจากแฟน

"ไม่อยากทน อยากกอด"

เอาไงดีวะ? ผมไม่ได้เข้ามาฟังเธอคุยกับใครนะเว้ย

ว่าแล้วก็เดินกลับไปหน้าประตูแล้วเปิดปิดใหม่ เธอจะได้รู้ว่ามีคนเข้ามา ไม่ได้อยู่คนเดียว!!

~ปัง~

ผมปิดมันอย่างดัง และเธอก็หันมามอง

"แค่นี้ก่อนนะ ถ้าว่างแล้วโทรมาหาหนูด้วยนะ หนูรอ"

ขนาดรู้ว่ามีคนเข้ามาแล้วยังกล้าคุยแบบนี้อีกหรอ มันเป็นใครวะ!!

"ลุงมีอะไร" ชาเมลหันมาถาม

"..."

นั่นสิ!! ผมมีอะไร ผมเข้ามาทำไม

"ลุงได้ยินไหมเนี่ย"

"มี มี มีอะไรกินไหมไม่อยากกินมาม่า"

"กินพิซซ่าไหมอะ กำลังมาส่ง"

"อืม" ผมตอบแล้วเดินไปนั่งข้างๆเธอ

ตอนนี้เธอดูไม่งอนผมแล้ว แต่สมองผมมันก็ยังไม่หยุดคิด คราวนี้มาคิดว่าเธอคุยกับใครแทน ปวดหัวกว่าเดิมอีก แม่งเอ้ย!!

"ลุงเดี๋ยวลงไปเอาก่อนนะ"

ชาเมลวางโทรศัพท์ตรงหน้าผมแล้วเดินเข้าห้องไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่

ดี!! เธอลงไปผมจะได้เปิดดูแม่งเลยว่ามันเป็นใคร

"รอก่อนนะ"

เธอเดินมาหาผมอีกรอบ ไม่พอยังหยิบโทรศัพท์ลงไปอีก

อะไรกันวะเนี่ย ทำไมชีวิตผมต้องมาเครียดกับอะไรแบบนี้ก่อนนอนด้วยวะ

"วันนี้กูจะได้รู้ไหม" ผมบ่นคนเดียว

"ไม่อร่อยหรอลุง กินเหมือนไม่อยากกิน"

"แล้วกินยังไงหรอถึงจะอร่อย"

"นี่ไง ฉันกินให้ดู" เธอหยิบเข้าปาก

ฉัน?

คุยกับผมฉัน ทีกับไอ้หมอนั่นละ หนูๆ อยากรู้จริงๆมันเป็นใครวะ

"ทำไมต้องฉันอะ แทนตัวเองว่าหนูไม่ได้หรอ"

"อะไรของลุงเนี่ย"

"ตอนคุยโทรศัพท์พูดแต่หนูๆ ใครวะ ทำไมพูดเพราะจัง"

"พ่อ"

"พ่อหรอ!!"

"ใช่ เมื่อกี้คุยกับพ่อ อยากเป็นพ่ออีกรึไง เป็นแค่ลุงก็พอแล้วมั้ง"

พ่อหรอวะ!! ฮ่าๆ ด่าไปหลายคำเลยกู

ขอโทษครับพ่อ ผมขอโทษ ฮือออ