@3 เดือนต่อมา
"อาการมันเป็นยังไงบ้าง... : ภูผา
"เหมือนเดิมค่ะ ไม่ยอมกินข้าว กินแต่เหล้า ละเมอหาเจ้าตลอด พอเมาก็หลับ...
"เห้อ ~ ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นหนักขนาดนี้ : ธาวิน
"แล้วพี่ๆเป็นยังไงบ้างคะ มีความคืบหน้าอะไรหรือเปล่า
"........ทั้งภูผาและธาวินส่ายหน้าเบาๆพร้อมกัน ผ่านมาแล้วสามเดือนที่พวกเขาแกะรอยหาเบาะแสของเจ้าเอย แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ เธอหายไปอย่างไร้ร่องรอย ขนาดภูผาให้พ่อของเขาที่เป็นตำรวจระดับสูงช่วยหาแล้ว แต่ก็ยังไม่พบ ทำทุกวิถีทางแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถหาข้อมูลใดๆได้
ทั้งสามมองดูฉลามที่ตอนนี้นอนหลับไม่ได้สติ อาการของเขามันหนักกว่าที่ทุกคนคิด จากเดิมที่คิดว่าวันเวลาจะช่วยเยียวยาให้เขารู้สึกดีขึ้น แต่ยิ่งนานวันฉลามกลับยิ่งแย่ลง ไม่ยอมไปเรียน ิไม่ยอมกินข้าวจนทำให้วูบไปหลายครั้ง ครอบครัวนำส่งโรงพยาบาลเพื่อเข้าน้ำเกลืออยู่บ่อยๆ เวลาอยู่คนเดียวเขามักจะนั่งซึมและนั่งมองภาพรอยสักที่ข้
