เสี่ยวมี่ได้แต่ยกมือขึ้นลูบไหล่ผู้เป็นนายเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายซบหน้าลงเพื่อปิดบังความเศร้าที่มี ก่อนที่รถม้าหยุดลงพร้อมกับความเย็นที่เข้ามาปกคลุม กลิ่นของน้ำโชยมาให้คิ้วสวยขมวดเป็นปม ก่อนจะขยับกายลุกนั่งตัวตรง
“คนเหล่านี้กำลังจะพาขึ้นเรือกระนั้นหรือ” ซูหลินนึกในใจ ดวงตาสวยหรี่ลงเมื่อผ้าม่านเปิด
“ลงมา” เสียงกดต่ำดังขึ้นเพื่อขู่สตรีทั้งสอง
ซูหลินตามสาวใช้ออกมาจากรถม้า ยืนมองเรือลำใหญ่เบื้องหน้าและผู้คนมากมายนับร้อย ทุกคนต่างก็แต่งกายเหมือนพ่อค้าทั่วไป ดูท่าพวกเขาคงใช้อาชีพนี้ตบตาผู้คนกระมัง และดูเหมือนจะทำสำเร็จเสียด้วย
“เอารถม้าไปทำลายเสีย” สือฉวนออกคำสั่งกับคนของตน ก่อนจะหันมาหาสตรีร่างเล็ก ซึ่งนางกำลังเป็นที่สนใจของทุกคน จนเขาเริ่มมีอาการหงุดหงิด
“ไม่มีงานทำกันหรือพวกเจ้า มายืนออรอให้คนของทางการตามมาหรือ” แผดเสียงใส่ดังลั่น
“พี่ใหญ่ แม่นางผู้นี้ท่านพามาจากหอนางโลมในเมืองกระนั้นหรือ งามย
