ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
“ยัยปอยทางนี้”
มิเกลร้องเรียกพร้อมกับยืนโบกไม้โบกมือฉีกยิ้มกว้างให้เพื่อนที่เดินออกมาจากประตูขาเข้า โดยมีญาดายืนยิ้มดีใจอยู่ด้านข้างไม่ต่างกัน
เจ้าของชื่อก็รีบเข็นกระเป๋าเดินทางเข้ามาหาเพื่อนทั้งสองคนด้วยความดีใจ โผลเข้าสู่อ้อมกอดของมิเกลโยกตัวไปมาด้วยความคิดถึง
“คิดถึงจังเลยยัยชะนี”
“คิดถึงแกเหมือนกันยัยเก้ง” และนั่นคือประโยคทักทายที่ทั้งสองใช้เย้าแหย่กัน ก่อนทั้งคู่จะผละออกจากกัน ปอยหรือมีชื่อเดิมว่าป๊อป ชาตรี กางแขนออกกว้างเพื่อรับเพื่อนสาวแสนสวยผู้เรียบร้อยอย่างญาดาเข้าสู่อ้อมกอด
“คิดถึงแกนะยัยคุณหนู เป็นยังไงบ้างมีผัวก่อนเพื่อนเลยนะ” ญาดาหัวเราะชอบใจ โอบกอดเพื่อนชายใจหญิงไว้แน่น
“สบายดี” ปอยผละญาดาออก พินิจใบหน้าของเพื่อนอย่างจับพิรุธ ก่อนจะหันไปสบตากับมิเกลที่ก็พยักหน้ารับ ดั่งบอกปอยว่าให้เชื่อในสิ่งที่ญาดาบอกมาเถอะ เดี๋ยวฉันค่อยเล่าให้แกฟังทีหลังเอง
“จ้า
