“แต่พี่จริงจังนะ”
“เอาล่ะวินแม่ว่าให้เวลาน้องเขาหน่อยนะลูกน้องอาจจะยังตกใจอยู่อีกอย่างเรายังมีเวลาอีกเยอะ เอางี้มั้ยหนูข้าววันหยุดเสาร์อาทิตย์นี้พาพี่วินไปเที่ยวกรุงเทพสักหน่อยจะได้ถือโอกาสรื้อฟื้นความทรงจำตอนเด็กๆ ด้วย ดีมั้ยมล”
“ดีเหมือนกันนะปกติวันไหนไม่มีเรียนยัยข้าวก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้องทั้งวันออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดี”
แม่กับป้าวรรณเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจนฉันไม่มีจังหวะปฏิเสธ หลังจากนั้นพวกผู้ใหญ่ก็คุยกันแล้วก็ทานข้าวด้วยกันสักพักใหญ่ๆ ป้าวรรณกับพี่วินก็กลับไปส่วนฉันพอแขกกลับก็ขึ้นมาบนห้องแต่ยังไม่ทันจะได้อาบน้ำอาบท่าพี่เสือก็เปิดประตูเข้ามาแถมสีหน้ายังเหมือนคนที่หอบเอาพายุลูกใหญ่เข้ามาด้วย
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“เดี๋ยวค่อยคุยกันได้มั้ยคะพี่เสือออกไปก่อนนะ”
“ไม่ได้ต้องคุยตอนนี้”
พี่เสือจับฉันยืนชิดกำแพงห้องทันทีแล้วตัวเองมายืนดักหน้าไว้
“แต่ว่า……”
“ทำไม อย่าบอกนะว่าข้าวจะ
