ข้าวถูกนำมาส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดและถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันทีแต่ก่อนพาเข้าไปผมได้ยินพยาบาลคุยกันว่าอาการของข้าวค่อนข้างหนักเพราะถึงแขนขาจะไม่ได้หักแต่บริเวณหัวได้รับการกระทบกระเทือนจนต้องรีบผ่าตัดเป็นการด่วน
“เกิดอะไรขึ้นกับข้าวหรอเสือทำไมถึงถูกรถชน”
แม่ของข้าวเดินเข้ามาพร้อมกับพ่อผม ทันทีที่ผมโทรไปบอกก็รีบตามมาที่โรงพยาบาล
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ตอนนี้ผมไม่กล้าแม้จะมองหน้าแม่ของข้าวทั้งที่ปกติผมไม่มีทางกลัวที่จะเผชิญหน้าตรงๆ
“แกจะไม่รู้ได้ไงก็หนูข้าวถูกรถชนอยู่หน้าคอนโดแกไม่ใช่หรอ”
พ่อคาดคั้นเอาคำตอบจากผมเพราะจากที่เล่าให้ฟังคร่าวๆ คงจะเดาได้ว่าข้าวจะต้องไปที่คอนโดผมแน่นอนถึงได้ถูกรถชนที่นั่น
“ข้าวออกมาก่อนผมพอผมออกมาข้าวก็ถูกรถชนแล้ว”
ผมตอบอย่างรู้สึกผิดตั้งแต่ตอนที่เห็นข้าวนอนจมกองเลือดอยู่หน้ารถคันนั้นจนกระทั่งตอนนี้ผมยังทำอะไรไม่ถูกเลย
“แล้วแกปล่อยให้น้องกลับบ้านเอง
