แกร๊ก!
“เชิญครับ” และก็เป็นไปตามคาด นทีเดินลงจากรถคันนั้นมาเปิดประตูรถให้ฉัน ทำให้เห็นคนตัวโตที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเบาะรถด้านหลังอยู่ก่อนแล้ว มือหนากำลังควงปืนเล่นไปมาอย่างน่าหวาดกลัว ฉันมองภาพตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ แต่กลับใจดีสู้เสือขึ้นไปนั่งลงเบาะรถข้างๆคาร์เตอร์
“มาหาเพลินตอนนี้มี...”
“ออกรถ”
ปากเล็กที่กำลังเอ่ยถามขึ้นหลังจากเข้ามานั่งในรถ ต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ นัยน์ตาคู่สวยมองไปที่คาร์เตอร์ด้วยความหวาดหวั่น
“คาร์ตจะไปไหน เพลินยังต้องทำงานต่อช่วงบ่ายนะ”
“ฮึ! ทำงานหรือทำอะไรกันแน่” คาร์เตอร์กลั้วขำในลำคอ เขาวางปืนลงเบาะรถข้างๆ ฉัน ราวกับจงใจทำให้ฉันกลัวการกระทำทั้งหมดของเขา
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง” ฉันโพล่งขึ้นด้วยความไม่พอใจ ทำไมต้องมาพูดประชดประชันใส่กันแบบนี้ด้วยทั้งๆ ที่ฉันก็อยู่ของฉันดีๆ จะมาไม่พอใจกันเรื่องอะไรอีก
“คงทำอาชีพนั้นจนติดแล้วสินะ ถึงได้อยู่ใกล้ชิ
