ตอนที่1 เพลินตา
1580 คำ
ติ๊ง!ติ๊ง!ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนรัวๆ ราวกับไฟกำลังไหม้บ้านของผู้ส่งข้อความทางไลน์ในโทรศัพท์มือที่วางอยู่ข้างๆ เรียกความสนใจจากเจ้าของดวงตากลมโตที่ตอนนี้จับจ้องอยู่กับวาระการประชุมตรงหน้า ให้หยิบมันขึ้นมาดูอย่างเลี่ยงไม่ได้
LINE
ผู้หญิงไร้หัวใจ : คืนนี้รับงานนะ
ผู้หญิงไร้หัวใจ : เรทNปกติ
ผู้หญิงไร้หัวใจ : แต่ห้ามปฏิเสธเพราะVIPมากๆ
ผู้หญิงไร้หัวใจ : เฮ้! อย่าเงียบสิพริซซี่
ฉัน : เหนื่อย
ผู้หญิงไร้หัวใจ : ขอร้อง อย่าปฏิเสธ
ผู้หญิงไร้หัวใจ : ก๊วนแฟนฉันเอง เงินดี ไม่อัปหนม
ผู้หญิงไร้หัวใจ : นะจ๊ะที่รัก
ฉัน : ส่งรูปสติ๊กเกอร์หมีนั่งทรุดพิงกำแพง
ผู้หญิงไร้หัวใจ : สองชั่วโมงหมื่นห้าเริ่มงานสามทุ่มแค่คุย
ผู้หญิงไร้หัวใจ : ส่งโลเคชั่น
ฉัน : ส่งสติ๊กเกอร์หมีOK
“ถือว่าเป็นงานสุดท้ายก็แล้วกัน” นิ้วเรียวรีบเลื่อนกดปิดหน้าจอก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือคว่ำหน้าลงตามเดิม ก่อนจะหันกลับไปแก้ข้อความในวาระการประชุมตรงหน้าต่อ เพราะต้องส่งให้ผู้บริหารก่อนกลับบ้าน
“น้องเพลิน พี่ฝากแปลเอกสารในแฟ้มนี้ด้วยนะคะ” และนั่นยิ่งทำให้รู้สึกอยากกัดลิ้นตายลงไปตรงนี้ เมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกจากหญิงสาวหัวหน้าแผนก ในชุดทำงานรัดติ้วที่กำลังเดินถือแฟ้มงานเข้ามาทางฉันด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ได้ค่ะพี่ปีใหม่ เดทไลน์วันไหนคะ” ฉันถามออกไปตามมารยาท พร้อมกับยื่นมือออกไปรับแฟ้มงานจากเธอมาเปิดดู
“เย็นนี้ค่ะ ก่อนกลับบ้านคงทันใช่ไหม”
“เอ่อ นี่ก็บ่ายสามแล้วนะคะ เพลินกลัวว่าจะ...” ฉันมองนาฬิกาที่โชว์อยู่มุมขวาล่างของหน้าจอคอมพิวเตอร์ สลับกับหน้าพี่ปีใหม่ที่ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ มาให้ฉัน พร้อมกับก้มลงมากระซิบกระซาบใกล้ๆ
“ช่วยพี่หน่อยนะเพลินตา วันนี้พี่มีนัดดูหนังกับแฟน เนี่ยตั๋วก็จองไว้แล้ว ถ้ามัวแต่ทำงานนี้ให้บอส พี่ต้องไปไม่ทันรอบหนังแน่ๆ เลย” เธอป้องปากกระซิบเชิงขอร้องพลางมองซ้ายมองขวาไปด้วย ราวกับกลัวว่าจะมีคนมาได้ยิน
"ฮั่นแหน่ หัวหน้าแผนกการตลาดคนนั้นใช่ไหมคะ"ฉันส่งยิ้มหวานไปทางพี่ปีใหม่เป็นเชิงหยอกล้อ ในขณะที่พี่เขากลับยืนบิดตัวเป็นเลขแปดด้วยความขวยเขิน
"ยัยเด็กคนนี้รู้ดี ก็มีอยู่แค่คนเดียวนั่นแหละ"
"มีข่าวดีอย่าลืมเชิญน้องนะคะ"
"งั้นงานนี้ก็..."
“ก็ได้ค่ะ ยังไงก็ดูหนังให้สนุกนะคะ” คำพูดปฏิเสธของฉันถูกกลืนลงไปในคอจนหมดสิ้น ก็พี่เขาเคยบอกเอาไว้ว่าหวังกับแฟนคนนี้มาก ไม่อยากผิดหวังอีกแล้ว เพราะฉะนั้นก็ฉันไม่ช่วยงานพี่เขาในวันนี้อาจส่งผลให้ความรักในวัยทองคำของพี่เขาสั่นคลอนก็ได้
“เย่! ขอบใจมากนะสาวน้อย เอาไว้จันทร์หน้าพี่จะเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวนะ” คำพูดดีอกดีใจของพี่ปีใหม่ทำให้ฉันอดยิ้มไม่ได้ แต่ก็ต้องหุบยิ้มลงทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่างานเดิมก็ยังไม่เสร็จแถมงานใหม่ก็ยังต้องทำให้เสร็จก่อนกลับบ้านอีก
“เอ็นดูเขาเอ็นเราจะขาดจริงๆ เพลินเอ๋ย” นี่ล่ะนะชีวิตของพนักงานใหม่ที่ยังไม่ผ่านโปรฯเฉกเช่นเพลินตา รุ่นพี่ให้ทำอะไรดึกดื่นแค่ไหนก็ต้องรับมาทำเอาไว้ก่อน อย่างน้อยๆ พี่ปีใหม่ก็เป็นหัวหน้าฉันแถมยังช่วยสอนงานอีก ถือว่าทดแทนบุญคุณเธอก็แล้วกัน
ฉันยกขวดน้ำเปล่าขึ้นดื่มก่อนจะเริ่มทำงานตรงหน้าอีกครั้ง ยังไงก็ต้องทำให้เสร็จก่อนสามทุ่มเพราะฉันมีอีกงานรออยู่
19.30น.
“อ้าวเพลิน ยังไม่กลับอีกเหรอ” เสียงของนักรบเพื่อนร่วมงานที่อยู่แผนกไอทีทักขึ้น ขณะที่เขาเดินผ่านแผนกบัญชีที่ฉันทำงานอยู่ ฉันโบกมือให้เขาเล็กน้อย เพื่อเป็นการทักทายคนที่กำลังเดินเข้ามาหาฉันที่โต๊ะอย่างคุ้นเคย
“กำลังจะกลับแล้ว รบยังไม่กลับเหรอ” ฉันเอ่ยถามพลางเก็บของลงกระเป๋าสะพายไปด้วย
“วันนี้มีแก้ระบบงานนิดหน่อย กลับด้วยกันสิเดี๋ยวเราไปส่ง”
“เฮ้ย! เกรงใจ อาทิตย์นี้เรากลับกับนักรบสามวันแล้วนะ” ฉันบอกไปตามความจริง ถึงแม้ที่พักเราจะอยู่เส้นทางเดียวกันแต่ห้องพักฉันอยู่เลยคอนโดของนักรบไปอีกหลายกิโลเมตร ให้เขาไปส่งบ่อยๆ ก็เกรงใจอยู่เหมือนกันนะ ญาติก็ไม่ใช่ แฟนนี่ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก กลับกันเถอะอย่าลืมนะว่าออฟฟิศนี้ผีดุ”
เพียะ!!
“นี่แหนะ รู้ว่าเพลินกลัวผีแล้วยังจะมาพูดหลอกให้กลัวอีก” ฝ่ามือหนักๆ ของฉันฟาดลงต้นแขนของนักรบอย่างแรง รีบเดินออกมาจากโต๊ะทำงานเพื่อเดินนำเขาไปทางหน้าลิฟท์โดยที่ไม่รอเขาเลย
“โอ๊ย! เจ็บนะเพลินตา รู้ว่าหลอกก็ยังจะกลัว”
“ระวังเถอะ แกล้งเพลินดีนักโดนหลอกขึ้นมาจริงๆ เพลินจะไม่ช่วย” ฉันบ่นออกไปด้วยท่าทางกระเง้ากระงอด พลางเอื้อมมือไปกดลิฟท์
“รบไม่กลัวหรอก”
พรึ่บ! พรึ่บ!
“เฮ้ยยยย!!”
“กรี๊ดดดดด ผี!!” ทั้งฉันทั้งนักรบกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง กระโดดกอดกันกลมเมื่ออยู่ดีๆ ไฟที่ตึกก็ดับพรึบลง ทันทีที่นักรบพูดเรื่องผีขึ้นมา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นไม่มีแจ้งเตือนไฟดับหรือไม่มาท่าทีว่าไฟจะดับเลยสักนิด จนนักรบพูดขึ้นมาเมื่อกี้ไฟก็ดับลงทันทีเลยราวกับมีสิ่งลี้ลับที่พิสูจน์ไม่ได้ทำขึ้น
“เฮ้ย! ใจเย็นเพลิน”
“ฮื่อ...เพลินกลัว” เรียวแขนเล็กตวัดกอดรอบคอหนาเอาไว้แน่น ผิดกับเขาที่เอาแต่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากไม่ได้กลัวผีเลยสักนิด
“ฮ่าๆๆ ไฟมันแค่ตก ลืมตาดิ๊เนี่ย ไฟมาแล้ว”
“ฮื่ออออ ไฟมาหรือผีมากันแน่ นายอย่าหลอกเรานะเฟ้ย”
“ไฟมาแล้วจริงๆ ลืมตาดิ” นักรบสะกิดไหล่ฉันเบาๆ ในขณะที่เขายังหัวเราะจนตัวสั่นเทิ้ม
“อื้อ...” ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ กระพริบตาปริบๆ พบว่าไฟที่ดับเมื่อสักครู่ตอนนี้สว่างจ้าตามเดิมแล้ว “ตกใจหมดเลย”
“ครับ”
“อุ้ย!” ฉันรีบผละออกจากนักรบที่ยืนยิ้มแป้นแล่นอยู่ตรงหน้าทันที เมื่อนึกได้ว่ากำลังกอดเขาอยู่ “ขอโทษ ก็ฉันตกใจนี่หน่า”
“ไม่เป็นไร เราให้กอดฟรี” คนตรงหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พลางผายมือให้ฉันไปทางบันได
“เก้าชั้น!”
“อ่าฮะ จะไปไม่ไป”
“เออๆ เดินก็เดินขอถอดรองเท้าแป๊บ” ว่าแล้วฉันก็ถอดรองเท้าส้นสูงสองนิ้วครึ่งขึ้นมาถือเอาไว้ในมือ ก่อนจะเดินลงบันไดจากชั้นที่เก้า ด้วยเหตุผลที่ว่าลิฟท์ยังไม่พร้อมทำงานและถ้าเกิดไฟตกขณะใช้ลิฟท์ก็อาจจะแย่ทั้งคู่ ซึ่งมันคงกลายเป็นหนึ่งในความโชคร้ายที่ฉันจะต้องเผชิญที่บริษัทแห่งนี้ก็เป็นได้
@ อพาร์ทเม้นท์ของเพลินตา
“แน่ใจนะว่าไม่หาอะไรกินด้วยกันก่อนขึ้นห้อง” นักรบถามย้ำอีกครั้งเมื่อเขาขับรถเข้าจอดเทียบฟุตบาทหน้าหอพักของฉัน
ระหว่างทางเขาออกปากชวนฉันไปกินข้าวด้วยแต่ฉันเลือกที่จะปฏิเสธไป ก็คนมันมีนัดแล้ว แต่กลับบอกเขาไปอย่างนั้นไม่ได้เพราะฉันไม่ได้บอกใครเรื่องที่ฉันเคยเป็นเด็กเอ็นมาก่อนที่จะมาสมัครงานที่บริษัทเดียวกันกับนักรบ
“แน่ใจ เราเหนื่อยๆ อ่ะ อยากนอนยาวไปซักสองวัน” ฉันบอกกพลางควานหากุญแจห้องในกระเป๋าสะพายข้างไปด้วย
“นี่นอนหรือซ้อมตายวะ”
“แฮ่ อาทิตย์นี้เจองานหินทั้งนั้น ร่างกายมันเลยอยากทิ้งตัว”
“ตามใจ ขึ้นห้องดีๆล่ะ ว่าแต่ไฟตรงทางเข้าก็นะนี่เจ้าของหอเขาไม่คิดจะเปลี่ยนเลยหรือไงวะ” เขาบ่นอุบเมื่อสายตาคมมองไปยังหลอดไฟตรงทางเข้าหอพักที่เอาแต่กระพริบแต่ไม่ติดมาเป็นอาทิตย์แล้ว
ก็อย่างที่บอกอาทิตย์นี้นักรบแวะมาส่งฉันหลายวันแล้ว ด้วยเหตุผลที่ว่าฉันต้องเคลียร์งบประจำปีเลยทำให้เลิกงานดึก เขาคงเห็นใจที่ฉันต้องโหนรถเมล์ไปกลับเลยแวะมาส่งก็เท่านั้น
“เจ้าของหอไปเที่ยวต่างประเทศ คงอีกหลายวันกว่าจะมีคนมาเปลี่ยน ยังไงก็ขอบคุณนักรบมากนะที่มาส่งเรา”
“อืม...ขึ้นห้องเถอะ เดี๋ยวเราระวังหลังให้ เผื่อผีมา”
“นี่!” ฉันตั้งท่าจะฟาดผ่ามือใส่นักรบแต่เขาเบี่ยงตัวหลบซะก่อน แต่ฉันไม่มีเวลาจะวอแวเขาแล้ว เพราะนาฬิกาบนข้อมือบอกเวลาอีกห้านาทีจะสองทุ่มครึ่ง วันนี้ฉันมีงานตอนสามทุ่มเลยทำได้เพียงรีบวิ่งขึ้นห้องพักเพื่ออาบน้ำแต่งตัวออกไปทำงานให้ทันเวลา
- ผู้เขียน
