EP.30
“อ๊า... อ้า... หมอ... อื้อ... หมอ... อ๊า...”
“ครับ ครับ... หนูใจจ๋า... ครับ...”
“อื้อ... แรงๆ ค่ะ แรงๆ อ๊า... เร็วๆ อื้อ...”
เสียงเร่งเร้าน่าละอายทำให้ปานฤทัยส่ายใบหน้าไปมา สมองร้องสั่งว่าหล่อนไม่ควรพูดออกไปแบบนั้น แต่หล่อนห้ามคำพูดของตัวเองไม่ได้ ห้ามไม่ได้แม้กระทั่งการหยัดยื่นความเป็นหญิงขึ้นสูงเพื่อให้เขากระแทกเข้ามาลึกๆ และยิ่งเขากระแทก หล่อนก็ยิ่งเหมือนเพิ่มพูนความสุข
“อ๊า... อา... อ๊า... หมอขา... อ๊า...”
อีกครั้งแล้วที่หล่อนลอยละล่องสู่สวรรค์ มันช่างบางเบา และเต็มไปด้วยความสุข ความสุขวิเศษสุดที่ไม่คิดว่ามนุษย์จะสัมผัสได้ สุขจนหล่อนไม่อยากให้สิ่งนี้หยุดลงเลยสักเสี้ยววินาที ยังอยากให้เขากดแช่เอาไว้ อยากให้เขาเติมเต็มความอ้างว้างนี้อย่าจากไปไหน
“อะ! อย่าเอาออก!” หล่อนหวีดร้องเมื่อรับรู้ว่าสิ่งนั้นจะเคลื่อนออก
“พี่ไม่เอาออก แต่พี่จะเอาเข้า โอย...”
“อ๊า...”
แต่เสียงกระเส่
