หล่อนตวาดแหวแต่ปรมะไม่สนใจ เขาชะโงกหน้ามองเข้าไปภายใน และก็ตะโกนเรียกไข่มุก คนที่จะช่วยตัวเองได้
“ไข่มุกครับ ลุง... พ่อมาแล้วครับ”
“คุณพ่อขา...”
เด็กน้อยวิ่งหน้าตั้งออกมาจากห้องนอน และก็วิ่งลอดแขนของนรีกุลออกมากอดร่างของปรมะด้วยความดีใจ
“ไข่มุกตื่นแต่เช้ารอคุณพ่อเลยค่ะ”
ปรมะลูบหัวเด็กน้อย และก็พากันเดินเข้ามาภายในห้องพักกว้าง โดยมีสายตาไม่พอใจของนรีกุลมองตามมา
“ไข่มุก ไปอาบน้ำก่อนนะลูก”
นรีกุลบอกลูกสาวเสียงนุ่ม แต่สายตาที่มองคนตัวโตนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
“แต่ไข่มุกอยากอยู่กับคุณพ่อนี่คะ” เด็กน้อยยังคงงอแง
“ไข่มุกครับ ไปอาบน้ำก่อนนะครับ คุณพ่อสัญญาว่าจะรออยู่ตรงนี้ครับ ไม่ไปไหนแน่นอน”
ปรมะช่วยพูด แต่กระนั้นนรีกุลก็ไม่ได้เห็นความดีของเขาเลยแม้แต่น้อย
เพราะเขามันคือตัวปัญหาของหล่อน
“คุณพ่อไม่ไปไหนแน่นะคะ...” เด็กน้อยมองปรมะด้วยสายตาวิงวอน
หัวใจของปรมะเหมือนร่วงหล่นลงไปกระแท
