ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น...
นรีกุลเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเอง บอกตัวเองว่าเขาไม่มีทางรู้เรื่องนั้นหรอก
“งั้นคุณหนึ่งก็คงสร้างความเดือดร้อนให้กับกุลไม่ได้ตลอดไปนั่นแหละค่ะ เพราะไข่มุกไม่ใช่ลูกสาวของคุณหนึ่ง”
แม้จะพยายามพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่ท้ายประโยคกลับแปร่งจนน่าเวทนา
ปรมะระบายยิ้มน้อยๆ เขาจ้องมองใบหน้าหวานของนรีกุลด้วยสายตาคิดถึง
พอไม่มีหล่อนอยู่เคียงข้าง เขาถึงได้รู้ว่าคนที่อยู่ในหัวใจก็คือหล่อนนั่นเอง
“เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ ว่าชีวิตของเธอเป็นยังบ้าง”
ในที่สุดคนตัวโตก็เดินไปหย่อนกายลงนั่งบนโซฟา ดวงตาจ้องมองมาที่หล่อน มองไม่วางตา จนหล่อนรู้สึกประหม่าเหลือเกิน
“ก็... ไม่เลวค่ะ”
“ไม่เลวน่ะ คืออะไร ถ้าไม่บอก งั้นฉันจะถามไข่มุกก็แล้วกันนะ”
“ไม่ต้องค่ะ... กุลบอกแล้ว”
หล่อนไม่ต้องการให้เขาใกล้ชิดกับไข่มุกมากเกินไปกว่านี้แล้ว
ปรมะยิ้มน้อยๆ เพราะเกมนี้เขาชนะ
