หลังจากขึ้นไปหานรีกุลที่ห้องพัก แล้วพบว่าห้องปิดอยู่ เคาะเท่าไหร่ก็ไม่มีคนเปิด ปรมะจึงลงมาติดต่อที่เคาน์เตอร์ชั้นล่าง ก่อนจะพบว่าทุกคนได้ออกไปจากโรงแรมกันหมดแล้ว
“ว่ายังไงนะครับ... ลูกค้าห้องสี่สี่สองศูนย์เช็คเอ้าท์ออกไปแล้วเหรอครับ”
“ใช่ครับ คุณผู้ชาย”
คำตอบของพนักงานที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้ตัวยาวทำให้คนฟังอย่างปรมะแทบทรุดลงกองกับพื้นเลยทีเดียว
ปรมะเดินไปทรุดลงบนโซฟานุ่มที่ทางโรงแรมเตรียมเอาไว้ต้อนรับลูกค้าอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“นรีกุล... เธอหนีฉันไปอีกแล้วนะ...”
น้ำเสียงแผ่วเบาที่พึมพำออกมานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดมากมาย เพราะหล่อนไม่ได้จากไปเพียงแค่คนเดียว แต่พาไข่มุก ลูกสาวแท้ๆ ของเขาจากไปด้วยอีกครั้ง
มือใหญ่กำแน่น ดวงตาคมเข้มแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด
นี่เขาจะทำยังไงดี...
สมองของเขาอื้ออึงคล้ายกับหยุดทำงานไปแล้ว
พนักงานก็ไม่สามารถให้คำตอบกั
