เหตุการณ์เช่นนี้ มันควรอยู่แค่ในความฝันเท่านั้นไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม... ทำไมตอนนี้หล่อนถึงได้กลับมายังคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้อีกครั้งล่ะ
นรีกุลนั่งมองภาพสิ่งก่อสร้างสวยตระการตาผ่านกระจกรถยนต์ที่เพิ่งจอดสนิทด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย
ที่นี่มีทั้งความสุข และความเศร้าคละคลุ้งปนเปกัน
หยาดน้ำตาเอ่อซึมขอบตาเมื่ออดีตที่ปรมะเคยทำร้ายจิตใจผุดขึ้นมาในความทรงจำ
ลำคอของหล่อนปวดร้าวตีบตัน กระบอกตาร้อนผ่าวจนแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว
“ลงมาสิ นรีกุล”
เสียงเข้มของคนที่เพิ่งอุ้มไข่มุกลงไปจากรถช่วยดึงหล่อนตื่นจากความทรงจำในอดีต
หญิงสาวเม้มปากเป็นเส้นตรง กะพริบตาเร็วๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตา ก่อนจะลงไปจากรถ
ร่างอรชรถูกสายลมที่พัดผ่านมาปะทะร่างกายจนแทบปลิว เส้นผมสีดำขลับสลายไปตามแรงของพระพาย
ดวงตากลมโตจ้องมองคฤหาสน์หลังงามเบื้องหน้า ขณะที่สองเท้ายังคงยืนนิ่ง
ที่นี่ไม่ใช่ที่ของหล่อน...
เสียงหนึ่
