นรีกุลตกใจไม่น้อย นี่มันเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อปรมะต้องการหย่าขาดจากหล่อนมาตลอด
“เรายังเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเหมือนเดิม”
“ทำไม... คุณหนึ่งถึง... ไม่ทำเรื่องหย่าให้เสร็จๆ ไปล่ะคะ ค้างคาไว้ทำไม”
“เพราะว่าฉัน... ไม่ได้ต้องการหย่ากับเธอยังไงล่ะ”
หล่อนพูดไม่ออก ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
“ฉันรู้ว่าสักวันเราจะต้องได้เจอกันอีกครั้ง และวันนั้นก็มาถึงแล้ว...”
“คุณหนึ่ง... ทำแบบนี้ทำไมคะ...” หล่อนยังไม่เข้าใจสิ่งที่เขาทำอยู่ดี
“เธอก็ลองคิดดูสิ... ลองใช้สมองโง่เขลาของเธอคิดดูว่าทำไมฉันถึงทำแบบนี้...” เขายิ้มเซ็กซี่ขยี้ใจให้ จากนั้นก็ขยับออกห่าง
“เอาล่ะ... ฉันต้องไปรอไข่มุกที่รถแล้ว เอาไว้ค่อยคุยกัน”
“แต่กุล... ยังไม่เข้าใจเลยนะคะ”
หล่อนยื่นมือไปดึงแขนกำยำเอาไว้ ปรมะหรี่ตาแคบมองหล่อน แววตาของเขาวาววับด้วยไฟปรารถนา
“แตะตัวฉันแบบนี้ ระวังจะเหนื่อยอีกนะ”
นรีกุลรีบดึงมือออกจากท่อนแขนของปรม
