“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น... ต่อจากนี้ไป ชีวิตของเธอกับลูกเป็นของฉัน เข้าใจไหม”
“แต่... คุณหนึ่ง... เคยเกลียดกุล...”
“ฉันเคยเกลียดเธอเพราะเข้าใจผิด แต่ตอนนี้ฉันรู้ทุกอย่างหมดแล้ว...”
“อ๊ะ... คุณหนึ่ง...”
เขาดันหล่อนจนบั้นท้ายอวบชนเข้ากับเคาน์เตอร์หินอ่อน ก่อนจะยกหล่อนขึ้นไปบนนั่งนั้น และแทรกตัวเข้ามาอยู่ในระหว่างขา
“เธอไม่ใช่คนผิด เพราะเธอเองก็คือเหยื่อของป้าเธอเหมือนกัน”
นรีกุลน้ำตาไหลซึมออกมา หล่อนก้มหน้าลงมองหน้าอกกว้างของปรมะนิ่ง
“ฉันขอโทษนะที่เคยทำให้เธอเสียใจ ขอโทษที่เคยทำร้ายเธอ แต่ต่อจากนี้ไป ฉันจะดูแลเธอ จะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจอีก...” นิ้วแกร่งจับคางเล็ก และช้อนให้เงยหน้าขึ้นสบตา “อยู่ด้วยกันนะ อย่าหนีกันไปไหนอีกเลย...”
“แต่... คุณหนึ่งไม่ได้รักกุลนะคะ เราจะอยู่กันได้ยังไง”
เขายิ้มน่ามอง ก่อนจะเอาปากมาแตะที่หน้าผากของหล่อนเบาๆ
“ไข่มุกยังไม่ได้บอกเธออีกหรือ”
“บอก... อะไรเหรอ
