หลังจากผ่านการล้อมวงรับประทานอาหารมื้อค่ำรวมกันแล้ว ไข่มุกที่วิ่งเล่นมาทั้งวันจนอ่อนเพลียก็หลับปุ๋ยจนเชอรี่ต้องรีบอุ้มไปนอน
แวววรรณเองก็ไม่อยากอยู่เป็นกอขอคอของนรีกุลกับปรมะ จึงเอ่ยขอตัวขึ้นไปนอนเช่นกัน
“ป้าแววทำไปนอนเร็วนักล่ะคะ” นรีกุลอดถามไม่ได้
“คนง่วงนอนจะไปรั้งทำไมกันล่ะ ป้าแววไปนอนเถอะครับ” ปรมะหลิ่วตาให้กับป้าแวววรรณอย่างรู้กัน
“งั้นป้าไปนอนแล้วนะคะ ป้าง่วงนอนมาก คืนนี้คงหลับเป็นตายแน่ๆ”
แวววรรณยกมือขึ้นปิดปากแกล้งหาวหลายครั้งติด ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านปูนชั้นเดียวที่อยู่ห่างออกไปสิบกว่าเมตร
เมื่ออยู่กันตามลำพัง มือของปรมะก็เริ่มอยู่ไม่สุข
จับนมเมียบ้าง จับตูดเมียบ้าง และตอนนี้ก็กำลังพยายามจกเข้ามาที่ซอกขาของคนเป็นเมีย จนนรีกุลต้องตีมือซุกซนนั้นเบาๆ
“ตัดมือทิ้งดีไหมคะ”
ปรมะหัวเราะขบขัน
“ถ้าตัดมือฉันแล้ว จะเอาอะไรทำให้เธอครางกันล่ะ”
“ก็คุณหนึ่งซนจังเลยนี่คะ” หล่อนอดมองค้อน
