หลังมื้อค่ำผ่านไป อโณทัยก็กลับมาหมกตัวอยู่ในห้องทำงานของเขาอย่างที่เคยทำมาตลอดไม่ว่าจะก่อนแต่งงานหรือหลังแต่งงาน แต่คราวนี้มือหนาของเขาไม่ได้จับปากกาหรือสายตาของเขาไม่ได้จ้องบรรดาเอกสารต่างที่กำลังรอให้เขาพิจารณามัน เพราะบัดนี้ร่างสูงของชายหนุ่มกลับจมจ่อมนิ่งบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่ มือหนาข้างหนึ่งนั้นยกขึ้นเท้ากับโต๊ะตัวใหญ่แล้วกุมขมับตัวเองนิ่งๆ กริยาที่แสดงออกนั้นเหมือนกับเขารู้สึกปวดหัวมากมายเหลือเกิน
สิรกรที่นั่งตรงข้ามนายหนุ่มของตนได้แต่แอบถอนใจเฮือกใหญ่ด้วยความกลุ้มแทน อโณทัยในวันนี้และวันวารนั้นต่างกันโดยสิ้นเชิง
หากวันวารนั้นอโณทัยคือซาตานไร้หัวใจ...ในวันนี้ซาตานตนนั้นก็ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของการเป็นมนุษย์แล้ว เพราะในเวลานี้อโณทัยที่เขาเห็นนั้นก็ไม่ต่างจากนั้นจริงๆ ดูเจ็บปวดและรวดร้าว ไม่ดูเหมือนไม่ใช่มนุษย์อย่างเมื่อก่อน และหากเปรียบเทียบความรู้สึกกันแล้ว อาจจะเหมือนเขาดูเลวร้าย
