พูดจบอโณทัยก็หมุนกายหันหลังให้หญิงสาวหมายจะเดินออกไปจากห้องนี้ทันที...พร้อมรอยยิ้มที่ระบายไปทั่วใบหน้าและฝีเท้าที่พยายามเดินให้ช้าลงกว่าปกติเพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าเกมนี้ยังไงๆผู้ชนะมันก็คือเขาแน่นอนอยู่แล้ว!
เรณุกามองแผ่นหลังกว้างภายใต้ชุดนอนสีน้ำเงินเข้มของเขาแล้วกัดริมฝีปากแน่น จูบเดียว...แค่จูบเดียว! เธอก็จะได้พูดคุย ได้ส่งข่าวถึงบิดา...แม้จะแค่ทางโทรศัพท์ก็ยังดี...แค่จูบเดียว
“เดี๋ยว!”
“...” ร่างสูงชะงักมือที่กำลังเปิดประตู พร้อมกับรอยยิ้มกว้างก่อนจะหุบลงเมื่อหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว
“ฉะ...ฉัน...ตกลง!”
“หืม พูดใหม่อีกทีสิ”
“ก็บอกว่าตกลงยังไงเล่า!”
“ก็แค่นั่นแหละ...”
ประโยคท้ายชายหนุ่มพูดออกมาเหมือนจะบ่นกับตัวเอง แต่เสียงที่พูดออกมากลับไม่เบาเอาเสียเลย ราวกับต้องการให้หญิงสาวของหญิงสาวนั้นรับรู้ด้วย เรณุกาที่ได้ยินอย่างนั้นถึงกับหน้าแดงก่ำแต่ไม่ใช่ด้วยความอาย...หากแต่เธอกำลังโมโห
