หลังจากที่รู้สึกว่าแสงสว่างเมื่อกี้มันหายไปผมก็ค่อยๆ เปิดเปลือกตาออก พร้อมกับลุ้นไปด้วยว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหนในอนาคตที่ไม่มีนิรัชกับไอลิน
" เอ่ะ ! "
ผมร้องออกไปด้วยน้ำเสียงแปลกใจเมื่อเห็นตัวเองยังอยู่ในห้องเก่าของตัวเองที่เคยเช่าเอาไว้ นี้มันห้องของเราไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม.... ไม่จริงใช่ไหมหรือที่ผู้ชายคนนั้นบอกจะเป็นเรื่องโกหก หรือการย้อนเวลามันผิดพลาด
ตัวผมที่ถูกส่งมากลับยืนอยู่กลางห้องแล้วก็กวาดสายตาไปมาด้วยความสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ แล้วในระหว่างที่ผมกำลังกวาดสายตาอยู่ผมก็รู้สึกตัวถึงการเปลี่ยนแปลงภายในห้อง เพราะในห้องตอนนี้ไม่มีข้าวของเครื่องใช้เด็กอยู่เลย หรือแม้กระทั่งชุดของเด็ก เพราะถึงแม้ผมจะเก็บของเรียบร้อยยังไงมันก็ต้องมีหลุดออกมาบ้าง แต่ตอนนี้กลับมาชุดโต๊ะกินข้าวกับทีวีที่ดูมีราคาตั้งเอาไว้อยู่
ในขระนั้นเองผมก็รู้สึกปวดหัวเอามากๆ ปวดที่เหมือนกับว่าราวมันกำลังจะระเบ
