Hunter สุดแกร่ง ที่อยากเป็นแค่คนอ่อนแอ

ตอนที่ 11 ผู้มีบุญคุณ

สิ่งที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้คือการที่ทีมHunter แบ่งหินเวทย์ให้กับฮีลเลอร์ 20% ของหินเวทย์ที่หามาได้ก่อนจากนั้นก็ค่อยแบ่งให้กับคนอื่นเท่าที่ผมจำได้ฮีลเลอร์ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะแค่เข้าไปยืนเชยๆก็ได้เงินขนาด นั้นเลยงัั้นเหรอเนี่ยเท่าที่เราจำได้ฮีลเลอร์คนนั้นเข้าไปยืนอยู่กับนักเวทย์แต่ก็ไม่ได้รักษาใคร เพราะไม่มีคนในทีมบาดเจ็บเราเองจะลองเปลี่ยนไปเป็นฮีลเลอร์ดีไหมนะ

ไม่สิไม่ได้ แบบนั้นมันจะเด่นเกินไปตัวผมที่ยืนคิดเรื่องของฮีลเลอร์สักพักก็เดิินออกมาจากกลุ่ม ตอนนี้ผมยืนอยู่ด้านหน้าตึกร้าง และมองไปรอบๆตัวดูบรรยกาศมันดูยังไม่มืดเท่าไหร่ผมเลยหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระ เป๋าการเกงเพื่อดูเวลา

" เอ่ะ.... 18.45 น. นี้เราเข้าไปเคลียร์ประตูมิตินั้นแค่ 2 ชั่วโมงเองงั้นเหรอเนี่ย "

ผมพูดออกมาอยู่คนเดียวเพราะแปลกใจกับเวลา แต่มาลองคิดดูมันก็ไม่นานจริงตัวผมก็คิดถึงตอนที่ทำงานร้านอาหาร หรือพวกร้านล้างรถเลยได้ชั่วโมงละแค่ 100 เองนี้ตัวผมเป็นHunter ทำงานแค่ 2 ชั่วโมงก็ได้เงินแล้ว 3000 บาท ผมคิดไม่ผิดจริงๆที่มาทำ งานสายนี้ งานก็มีตลอดเงินก็ดีจะมีอะไรง่ายกว่านี้อีกไหม

" คงต้องกลับแล้วละ 2 คนนั้นคงกลับถึงบ้านแล้วเหมือนกัน "

ตัวผมเมื่อพูดจบก็เดินกลับไปที่บ้าน แต่ในขณะที่ผมกำลังเดินอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของผมก็ดังขึ้น

" ติ้ง "

เมื่อผมได้ยินเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์ผมก็หยิบมันขึ้นมาดู มันเป็นข้อความที่ส่งมาจากสมาคมHunter

( ยินดีด้วยค่ะ ทางเราโอนเงินค่าเคลียร์ประตูมิติให้ท่าน 3000 บาทเรียบร้อย )

ตัวผมมี่กำลังเดินอยู่ก็ทำหน้าแปลกใจ ทำไมถึงเร็วขนาดนี้นะไหนตอนที่เราไปอบรมที่สมาคมเค้าบอกว่าต้องรอ 3-5 ชั่วโมงหลังจากประตูมิติปิดนิ แต่ก็ชั่งมันเถอะมาเร็วแบบนี้ก็ดีจะได้ซื้อของกินอร่อยๆ ไปฝากพวกนั้นด้วย

เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็เดินไปที่ตู้ATM แล้วกดเงินที่ได้วันนี้ออกมา จากนั้นก็เดินไปซื้อของกินต่างๆ แล้วเดินตรงกลับไปที่บ้านตอนนนี้มือทั้ง 2 ข้างของผมนั้นถือของกินเต็มทั้ง 2 มือเดินกลับมาด้วยความสบายใจ

ผมเดินมาถึงด้านหน้าของตึกที่ผมเช่าอยู่ก็เห็นป้าคนนึงกำลังกวาดพ้ืืนอยู่ผมของเธอยาวลงไปถึงเอวเส้นผมสีขาว ใสเสื้อผ้าแบบคนปกติทั่วไป ป้าคนนี้เธอชื่อป้า จันทร์ เธอเป็นคนค่อยดูแลห้องที่ผมเช่าอยู่ ผมจึงเดินเข้าไปหาเธอ และยื้นถุงส้มที่ผมซื้อมาให้กับเค้า

" ป้าครับ ผมซื้อของมาฝากครับ "

เมื่อผมพูดออกไปเธอก็หยุดกวาดถนน แล้วมองมาทางผม พร้อมกลับยื้นมือออกมารับถุงส้มที่ผมยื้นให้ไปเมื่อคู่แล้วยิ้มออกมา

" กลับมาแล้วงั้นเหรอ วันนี้ก็ทำงานอีกแล้วสินะ "

" ครับ แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนงานแล้ว "

" หืม...เปลี่ยนงานเธอนะเหรอ "

เธอถามออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจที่รู้ว่าผมเปลี่ยนงานชึ่งมันก็น่าแปลกใจอยู่หรอกเพราะตั้งแต่ผมออกจากบ้าน และย้ายมาอยู่ที่นี้มันก็ 4 ปีได้แล้วตั้งแต่ที่ผมย้ายมาผมก็ทำงานที่ร้านเดินตลอด แต่ที่ผมทำร้านเดิมตลอดนะมันไม่ใช้ว่าผมชอบมันนะ แต่ผมไม่มีทางเลือกตอนนั้นผมอายุแค่ 14 เองไปสมัครที่ไหนเค้าก็ไม่อยากรับหรอก

เพราะเค้ากลัวผิดกฏหมายว่าใช้แรงงานเด็กแต่ก็เพราะได้ป้าจันทร์นี้แหละไปขอให้คนรู้จักขอเธอที่เปิดร้านล้างรถเพื่อรับผมทำงานและ บางวันที่ผมหยุดเรียนก็ได้ไปทำงานร้านอาหารด้วยเพราะเธอเป็นคนพาไป พอมายืนคิดแบบนี้แล้วคิดถึงเรื่องสมัยก่อนเลยจริงๆ

ตอนนั้นผมพึ่งเดินทางมาที่กรุงเทพใหม่ๆพร้อมกับอุ้มเด็ก 2 คนมาด้วยซึ่งเด็ก 2 คนนั้นก็คือ นิรัชกับไอลินนั้นแหละผมเข้ามาแล้วไปหาที่พักหลายต่อหลายที่แต่ก็ไม่มีคนให้เข้าพักเลยแถมยังมองผมด้วยสายตาดูถูกอีก จนผมเดินมาเจอกับเธอป้าจันทร์ เธอยอมให้ผมเช่าห้องแบบไม่ถามอะไร แถมยังช่วยเลี้ยงช่วยดูนิรัชกับไอลินเวลาที่ผมไปทำงานหรือไปโรงเรียนด้วย เธอมีบุญคุณกับผมจริงๆ

ในระหว่างที่ผมกำลังคิดถึงเรื่องในอดีตอยู่นั้นป้าจันทร์ก็ถามออกมาด้วยสีหน้าที่กำลังสงสัย

" แล้วตอนนี้เธอเปลี่ยนไปทำงานอะไรละ "

" ครับ ตอนนี้ผมทำงานเป็นHunter ครับ "

" ว่าไงนะ ไองานที่ต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงแล้วก็ต้องสู่กับพวกปีศาจนะเหรอ "

" เอออออ....คะ....คือว่าเรื่องนั้นมัน "

ป้าจันทร์ตะโกนถามออกมาด้วยความตกใจเมื่อรู้ว่าผมทำงานเป็นHunter แล้วเธอก็ยืนบ่นผมอยู่หลายสิบนาที จนสุดท้ายก็ยอมปล่อยผมขึ้นมาด้านบนห้อง ผมเดินขึ้นไปพร้อมกับคิดถึงนิรัชกับไอลินว่าไปโรงเรียนวันแรกจะเป็นยังไงบ้าง จนเดินมาถึงด้านหน้าประตูของห้องผมแต่ก่อนที่จะเข้าห้องไปนั้นห้องด้านข้้างของผมก็เปิดประตูอยู่

เอ่ะ....ห้องข้างๆของเรามีคนย้ายเข้ามาอยู่ใหม่แล้วงั้นเหรอ แบบนี้ต้องไปทักทายเพื่อนบ้านสักหน่อยแล้วสิ เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็เดินไปที่หน้าประตูของห้องนั้น แต่ผมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนที่อยู่ด้านในห้อง