เธอชั่งใจอยู่ว่าจะไปไม่ไปดี แต่เมื่อเหลือบเห็นคนในลิฟท์ที่กำลังรอเธอคนเดียวก็เกิดความเกรงใจ แถมใครคนหนึ่งยังพูดขึ้นมาอีกว่า
“ จะทันรถตู้เที่ยวสามทุ่มสิบห้าไหมเนี่ย ”
ทำให้เธอตัดสินใจขึ้นมาได้ทันที
“ งั้นพวกพี่ไปกันก่อนเลยค่ะ ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ ”
แล้วลิฟท์ก็ปิดลง พวกเขาไปกันแล้วทิ้งเธอไว้คนเดียว
แล้งน้ำใจชะมัด !
แต่คนอย่างเรศินินไม่ได้ขลาดกลัวอะไรกับการทำอะไรคนเดียวอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เธอร้อน ๆ หนาว ๆ คือการที่จะต้องเดินไปพบกับเขาเพียงลำพัง อาจารย์อาร์มคนนั้น
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเป็นจังหวะดังเข้ามาเรื่อย ๆ ร่างสูงใหญ่ของอาจารย์ยังคงนั่งนิ่ง ก้มหน้าตรวจงานบนโต๊ะอย่างใจจดใจจ่อ และเงยหน้าขึ้นเมื่อรับรู้ได้ว่ามีผู้มาเยือน
หัวใจของเธอกระตุกวาบทันทีที่ได้สบตาเขา แต่ก็พยายามข่มความตื่นเต้นทั้งปวงลง
“ เห็นพี่วิไลบอกว่าอาจารย์หางานของฉันไม่เจอเหรอคะ ” เขาพยักหน้า ไม่มีทีท่าแสดง
