“ คุณลุงเขาเมตตา แกก็อย่าเสียมารยาทเลยยัยเร รับไว้เถอะ เอารถไปใช้ เวลาไปทำงานจะได้สะดวก มาอยู่ที่นี่ก็ดี เราจะได้อยู่ด้วยกัน น้องพรีมก็จะได้มีเพื่อนวัยไล่เลี่ยกันด้วย ”
เธอฝืนยิ้มออกมาแล้วตอบกลับอย่างแบ่งรับแบ่งสู้
“ ตอนนี้เรสะดวกแบบนี้ เอาไว้ค่อยคิดกันอีกทีนะคะ ”
“ โอเคค่ะ น้องพรีมจะรอนะคะ ”
น้องพรีมอ้อน เรศินินส่งยิ้มให้แล้วลงมือรับประทานอาหารต่อไป
ส่วนเขาคนนั้น เธอแทบจะไม่ได้ยินเสียง จะมีบ้างก็เพียงรับคำที่ภรรยาถาม พ่อตาถาม แล้วก็นั่งเงียบ ๆ ส่วนปฏิกิริยาของเขานั้นเธอไม่รู้เลยว่าเป็นอย่างไรบ้าง เพราะไม่กล้าแม้แต่จะปรายตาไปมอง
ลำคอของเธอมันตีบตัน ไม่สามารถกินอะไรได้อีกแล้ว จึงวางช้อนส้อมลงกับจาน
“ อ้าว อิ่มแล้วเหรอคะพี่เร ทำไมทานน้อยจัง ”
พรีมถามเมื่อเห็นคนเป็นแขกวางช้อน
“ พึ่งทานมื้อเช้าสักสิบโมงนี่เองค่ะ ทานตอนไปซื้อของฝากทุกคน ”
“ อาหารไม่ถูกปากหรือเปล่าคะ ”
“ เปล่าเลยค
