คนเจ็บหันขวับมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า อาจจะเพราะระแวงว่าน้องพรีมจะกลับมาแล้วทำร้ายตัวเองซ้ำอีก แต่เมื่อเห็นเต็มตาว่าเป็นใคร เขาก็เบิกตากว้างและเรียกชื่อเธอเสียงดังอย่างประหลาดใจ
“ เร ! ”
“ ชู่ว ! ” หญิงสาวยกนิ้วชี้ขึ้นจรดริมฝีปากเป็นสัญญาณไม่ให้เขาเสียงดังก่อนจะคว้าข้อมือของเขาให้เดินตามเข้าไปในห้องน้ำ
“ อย่าเสียงดัง เดี๋ยวน้องพรีมได้ยิน เลือดออกเต็มเลย เรเช็คให้นะคะ ” เธอพูดพลางหยิบกระดาษชำระออกมาซับเช็ด
“ แผลลึกเลยค่ะพี่อาร์ม ไปหาหมอดีกว่าไหม เผื่อว่าจะต้องเย็บ ” เขายกมือขึ้นมาจับข้อมือเธอเอาไว้พลางตอบ
“ ไม่ต้องหรอกเร แผลแค่นี้เอง ”
“ โห จะมาแค่นี้อะไร เลือดไหลเต็มเลยนะ ”
เขาได้แต่ยิ้มแห้งแล้ง ไม่ได้ตอบอะไรออกมา แต่สายตาสิ้นหวังแห้งผากนั้น เรศินินอ่านออกว่ามันฉายชัดเหลือเกินว่า แผลแค่นี้เด็ก ๆ เคยเจอมาหนักกว่านี้หลายเท่าตัวนัก
แม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เธอกลับรู้สึกสง
