เมื่อพาพริมดาวมาถึงห้องพักคนป่วย เขานั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงมองหน้าซีดเซียวของเธอด้วยแววตาอาทร หลายปีที่รู้จักกันมาพริมดาวอยู่เคียงข้างเขามาตลอด แต่เขาไม่เคยคิดเกินเลยกับเธอมากไปกว่าน้องสาวคนหนึ่ง เขาเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง พริมดาวก็เปรียบเหมือนน้องสาวที่เขาให้ความสนิทสนมด้วย เวลาผ่านไปเขาพบกับน้ำเพชรได้รู้จักกับคำว่ารักครั้งแรก จนกระทั่งน้ำเพชรตายจากไป ความรู้สึกที่มีกับพริมดาวก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง เวลาเปลี่ยนไปใจคนอาจจะเปลี่ยนตาม แต่สำหรับเขากับพริมดาวมันยังคงสถานะเดิมแม้จะหมั้นหมายกันแล้วก็ตาม
“พริมมีอะไรจะบอกพี่หรือเปล่า”
ธันวาถามเสียงนุ่มไม่คาดคั้น นิ่งเงียบรอให้เธอบอกเขาเอง อีกฝ่ายหรุบตามองตกตัวเองมือน้อยกุมกันไว้ท่าทางเหมือนคนกำลังตกอยู่ในความอึดอัดใจ
“ถ้าไม่พร้อม ไม่เป็นไร พี่ถามเพราะพี่เป็นห่วงพริม พี่อยากให้พริมรู้ว่าพี่จะอยู่ข้างๆ พริมเสมอคอยดูแลพริมตลอดไป ไม่ว่าจะอยู่ในฐ
