“ร็อด...โอ...คุณอย่าทรมานลดาแบบนี้สิคะ”
หญิงสาวร้องห้ามแต่สำหรับชายหนุ่มนั่นคือการร้องขอด้วยคำพูดที่ไม่ตั้งใจยวนยั่วของร่างเล็ก โรดิออนยิ่งขยับปลายนิ้วเร็วขึ้นและแรงขึ้นจนสัมผัสความชุ่มชื้นที่กำลังไหลบ่าจากหุบถ้ำที่ซ่อนตัวในป่าบนเนินเขาลูกใหญ่ กายแกร่งกำลังพยายามอดกลั้นตัวเองหากก็ช่างทำได้ยากเย็นเมื่อเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของร่างเล็ก เมื่อเธอสิ้นความอดทนเขาเองก็แทบจะขาดใจตามไปเสียเดี๋ยวนั้นและความรู้สึกใคร่ได้ รัก นอกจากการสัมผัสด้วยมือช่ำชองก็ยิ่งทำให้ร่างกำยำสะท้านไหว แม้เสียดายชายหนุ่มก็จำต้องถอดถอนปลายนิ้วออกมาจากความอ่อนนุ่มที่ยังตอดรัดไม่ยอมคลาย
“ลดา...คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณสวยมากจนผมอดใจแทบไม่ไหวตั้งแต่ตอนอยู่ภัตตาคาร”
“แต่คุณก็อดทนได้จนมาถึงที่นี่ ถ้าคุณจะอดทนอีกสัดนิด...เราจะถึงบ้าน”
“คงไม่ทันแล้วที่รัก เพราะผมอยากจะรักคุณมากเหลือเกิน...ตอนนี้”
โรดิออนกระหวัดอ้อมแขนรัดรึงเธอไว้ใน
